Σπιναλόγκα - Θέμος Κορνάρος(1933)

Δυο χρόνια ο καθρέφτης είχε γίνει σπουδαίο αντικείμενο για μένα.
Στο γραφείο μου, στις τσέπες μου, στα χαρτιά μου έβρισκες καθρέφτες και καθρεφτάκια.
Παρακολοθούσα ένα κλειστό σπυρί, τοσοδά,  σα ρεβίθι, σπυράκι.
Το παρακολουθούσα στα καθρεφτάκια και στο ποτήρι, ακόμα.
Λαχταρούσα να σπάσει, να εξαφανιστεί,.
Αυτή ήταν η προσμονή μου, η λαχτάρα μου, για να βουλώσω τα κακά στόματα που με θέλανε λεπρό.
Μου χάρισε αυτό το γυαλί ηδονές, ξαφνιάσματα και απογοητεύσεις.
Έστειλα στον εφευρέτη του ευκές που θα γαργαλούσαν κι ατσαλένιο χαρακτήρα.
Μα και κατάρες που θα τρομάζανε και λεπρό της Σπιναλόγκας.
Καμιά φορά δεν έβλεπα τίποτε στο πρόσωπό μου και χοροπηδούσα, φιλούσα τον καθρέφτη..
Αλλά για μια στιγμή, για λίγο, για δευτερόλεφτα...
Κάποια μέρα, το πρόσωπό μου γέμισε γρόμπους, τόσους που δεν χωρούσαν άλλους.

Επαψα, πια, να καθρεφτίζομαι.

Μίσημα και τσάκισα όλους τους καθρέφτες, να απαλαγώ για πάντα από δαύτους.
Ο χωροφύλακας με οδήγησε στη βάρκα, για "απέναντι", στη Σπιναλόγκα.
Ένα πλήθος ανθρώπων, με τα σημάδια στο πρόσωπο,  περίμεναν στην αποβάθρα.
 Λες και μαζευτήκανε για να μου φωνάξουνε με τον πιο τρομερό σαρκασμό:
"Ποιος σου 'πε πως δε θα ξαναδείς καθρέφτη;"

Η αλήθεια πρέπει να γελάει

"... Να φοβάσαι, Άντσο, τους προφήτες κι αυτούς που είναι πρόθυμοι να πεθάνουν για την αλήθεια, γιατί, συνήθως, παρασύρουν στον θάνατο πολλούς μαζί τους, συχνά πριν από τους ίδιους και, κάποτε, αντί γι αυτούς.Ίσως, καθήκον όποιου αγαπάει τους ανθρώπους να είναι να τους κάνει να γελούν με την αλήθεια, να κάνει την αλήθεια να γελάει, διότι η μόνη αλήθεια είναι το να μάθουμε να ελευθερωνόμαστε από το άφρονο πάθος της". 

Από "ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΡΟΔΟΥ", του ΟΥΜΠΕΡΤΟ ΕΚΟ.

Συνάντησες το θεό εκεί επάνω;

  Αφήγηση του κοσμοναύτη Γκαγκάριν.

Στην επίσημη δεξίωση, ο Χρουτσώφ με ρώτησε: 
Λοιπόν, για πες μου Γιούρι, συνάντησες το Θεό εκεί επάνω;
Ναι, κύριε, τον είδα, του απάντησα.
Ο Χρουτσώφ συνοφρυώθηκε . Μην το πεις σε κανέναν, μου είπε.
Λίγο αργότερα, ο πατριάρχης με  ρώτησε: 
Λοιπόν, πες μου τέκνο μου, συνάντησες το Θεό εκεί επάνω;
Όχι, πάτερ, δεν τον είδα, του απάντησα.
Μην το πεις σε κανέναν, μου είπε.
Όταν πετάς στο διάστημα, δεν μπορείς να πεις ότι συνάντησες ή δεν συνάντησες το θεό...

Μύρτις, από τις ανασκαφές του ( νέου ) Κεραμεικού

Η Μύρτις φίλη του ΟΗΕ

Το μήνυμά της στους ηγέτες του κόσμου

 Η εντεκάχρονη αρχαία Αθηναία Μύρτις γίνεται «Φίλη των Στόχων της Χιλιετίας» και στέλνει μέσω του ΟΗΕ ένα ηχηρό μήνυμα στην ανθρωπότητα

Η Μύρτις, ένα κορίτσι που έζησε στην Αθήνα πριν από 2500 χρόνια,
στέλνει ένα ηχηρό μήνυμα στον κόσμο. 

«Το όνομά μου είναι Μύρτις, ωστόσο δεν πρόκειται για το αληθινό μου όνομα! Μου το έδωσαν οι αρχαιολόγοι που ανακάλυψαν το 1994-1995 τα οστά μου μαζί με άλλους 150 σκελετούς σε έναν ομαδικό τάφο στην Αθήνα, συγκεκριμένα στην περιοχή του Κεραμεικού.

Μπορεί να μοιάζω κορίτσι του 21ου αιώνα αλλά σας διαβεβαιώνω ότι είμαι ένα εντεκάχρονο παιδί που έζησε και πέθανε στην Αθήνα τον 5ο αιώνα π.Χ.

Πώς, λοιπόν, μπορεί ένα παιδί από την αρχαία Αθήνα να γίνει “Φίλος της Χιλιετίας” των Ηνωμένων Εθνών;

Οι επιστήμονες είναι σίγουροι ότι ήμουν ένα από τα θύματα του λοιμού που έπληξε την Αθήνα στη διάρκεια του Πελοποννησιακού πολέμου, το 430-426 π.Χ. Γνωρίζουν, επίσης, ότι αιτία του θανάτου μου ήταν ο τυφοειδής πυρετός: η αρρώστια που σκότωσε τον Αθηναίο πολιτικό, Περικλή, και περίπου το ένα τρίτο όλων των κατοίκων της πόλης εκείνη την εποχή. Λένε, επίσης, πως η επιδημία συνέβαλε στην τελική ήττα της Αθήνας από την Σπάρτη κατά τον Πελοποννησιακό Πόλεμο.

Το κρανίο μου βρέθηκε σε ασυνήθιστα καλή κατάσταση και αυτό ενέπνευσε τον καθηγητή Ορθοδοντικής του Πανεπιστημίου Αθηνών, Μανώλη Ι. Παπαγρηγοράκη, να ξεκινήσει, σε συνεργασία με ειδικούς επιστήμονες, την ανάπλαση του προσώπου μου. Να ’μαι, λοιπόν! Μπορείτε να δείτε το αποτέλεσμα των προσπαθειών τους στη φωτογραφία μου: είμαι σχεδόν όπως την ημέρα που πέθανα.

Ο καθηγητής Μανώλης Ι. Παπαγρηγοράκης πίστευε ότι η “αναβίωσή” μου δεν θα έπρεπε να είναι μόνο μια ευκαιρία για να δει ο κόσμος το πρόσωπο ενός κοριτσιού που έπαιζε στoυς πρόποδες της Ακρόπολης όταν οι Αθηναίοι δημιουργούσαν τον Παρθενώνα, αλλά ήθελε επίσης η “επιστροφή” μου να στείλει ένα ηχηρό μήνυμα στον κόσμο και στους ηγέτες του.

Ο θάνατός μου ήταν αναπόφευκτος. Τον 5ο αιώνα π.Χ. δεν είχαμε ούτε τη γνώση ούτε τα μέσα για την καταπολέμηση θανατηφόρων ασθενειών. Όμως εσείς, οι άνθρωποι του 21ου αιώνα, δεν έχετε καμία δικαιολογία. Διαθέτετε όλα τα απαραίτητα μέσα και πόρους για να σώσετε τις ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων, εκατομμυρίων παιδιών που όπως εγώ πεθαίνουν από αρρώστιες οι οποίες μπορούν να προληφθούν και να θεραπευτούν.

2.500 χρόνια μετά το θάνατό μου, ελπίζω ότι το μήνυμά μου θα επηρεάσει και θα εμπνεύσει περισσότερους ανθρώπους να εργαστούν και να κάνουν πραγματικότητα τους “Στόχους της Χιλιετίας της Ανάπτυξης”. Ακούστε με! Ξέρω τι λέω. Μην ξεχνάτε ότι είμαι πολύ μεγαλύτερη και ως εκ τούτου πιο σοφή από εσάς.»

Βάστα Ρόμελ

Επί γερμανικής Κατοχής, οι μαυραγορίτες εύχονταν να "βαστήξει" ο Ρόμελ στον πόλεμο με τους Άγγλους στην αφρικανική έρημο, για να συνεχίσουν το ...θεάρεστο έργο τους.
Το "βάστα Ρόμελ" απηχεί την αγωνία τους για την τύχη του Ρόμελ που ήταν συνυφασμένη με τη δική τους.

Με αφορμή τη Σπιναλόγκα

http://pisoselides.blogspot.com

Κυριακή, 31 Οκτωβρίου 2010

Το νησί

Δεν έχω καταφέρει ακόμα να δω τη σειρά αλλά μαθαίνω ότι πέφτει πολύ κλάμα… Βλέπω κόσμο έτοιμο να συγκινηθεί, να βρεθεί την επομένη και να μιλήσει στο γραφείο για το σίριαλ.
Μια συγκίνηση ομαδόν κάθε Δευτέρα βραδύ. Για ανθρώπους και για στίγματα που πλήγωσαν αυτή τη χώρα πριν από δεκαετίες. Αναρωτιέμαι για ποια δικά μας «στίγματα» θα γυρίζουν σειρές το 2070. Ποια δική μας «λέπρα» θα συγκινήσει τους τηλεθεατές εκείνη την εποχή.
Σε ποια νησιά εξορίζονται σήμερα οι ένα εκατομμύριο άνεργοι; Και πόση θλίψη θα βγάλει η σκηνή στη βάρκα που παίρνει εκείνον ή εκείνη στην απέναντι όχθη…  Αυτή του ταμείου ανεργίας;
Ποιες ιστορίες αγάπης θα γίνουν θέμα τότε, επειδή δυστυχούν σήμερα περιμένοντας να εκπληρωθούν ανάμεσα σε ελαστικές δουλειές και διαφορετικά ωράρια, επειδή δε φτάνει ο χρόνος να βρεθούν μαζί στο κρεβάτι και επειδή δε το βρήκε έγκαιρα το φάρμακο ο γιατρός λαός στους δρόμους;
Με τρομάζουν οι μαζικές συγκινήσεις. Βλέπω πόσο έτοιμοι είμαστε να δακρύσουμε με το δράμα προ εξήντα ετών αλλά δεν κάνουμε τίποτα για τις μικρές ή μεγάλες δυστυχίες που συναντάμε το επόμενο πρωί κάτω από το σπίτι. Ούτε καν για τις δικές μας.
Και η Αριστερά, βαρκάρης να πηγαινοφέρνει μονάχα με λόγια συμπόνιας τους στιγματισμένους, χωρίς λύση και πολύ χειρότερα, με τις δικές τις τρύπες που μπορεί να σε πάνε στον πάτο μια ώρα αρχύτερα.
Με τρομάζουν οι μαζικές συγκινήσεις γιατί έχω την εντύπωση ότι ξοδεύονται άσκοπα τα αποθέματα του καθενός μας. Γιατί αναπληρώνουν και ένα χρέος ίσως, να συγκινηθώ, να νοιαστώ, για την άτυχη δασκάλα του χωριού.
Κι ας μη δίνω δεκάρα για τον μετανάστη, για τον διαφορετικό, για τον ανήμπορο, για τον διπλανό. Τρελαίνομαι με τη σκέψη πως ο συμπολίτης μου που πάτησε (ναι έγινε κι αυτό) με το αγροτικό τον Πακιστανό, επειδή εκείνος επέμενε να του καθαρίσει τα τζάμια, είναι ο ίδιος άνθρωπος που συγκινήθηκε το προηγούμενο βράδυ με το Νησί μαζί με την οικογένειά του μπροστά στο γυαλί.
Μια γιαγιά από κει, μου λέει πως ακόμα και οι λεπροί επαναστάτησαν κάποτε κι ας μην είχαν πολλή ζωή να ζήσουν μπροστά..  Και σήκωσαν μαύρες σημαίες στη Σπιναλόγκα, για να τα ζήσουν καλύτερα όση χρόνια τους έμεναν.
Ελπίζω όταν το κάνω κι εγώ, να το δει ο σκηνοθέτης και να συγκινηθεί κάποιος μελλοντικός τηλεθεατής…

Ο κομισάριος έδειξε το δρόμο

Στην ταινία "ο εχθρός προ των πυλών", ο "σύντροφος κομισάριος"  εκτίθεται, συνειδητά, στα πυρά του Γερμανού ελεύθερου σκοπευτή, συνειδητοποιώντας ότι αυτός, ένας οραματιστής της τέλειας κοινωνίας, δεν μπόρεσε να αποφύγει το φθόνο , τη μικρότητα, την ανεντιμότητα, αισθήματα  που, σκέφθηκε, δεν μπορούν να καταλυθούν, ακόμα και σ' ένα  σύστημα με απόλυτη οικονομική ισότητα.
Δύσκολα μας έβαλες "σύντροφε κομισάριε".

Σπιναλόγκα

Η Λία Κουρκουλάκου σκηνοθέτησε το 1958 "Το νησί της σιωπής".
Η ταινία αναφέρεται στα προβλήματα των λεπρών που ζούσαν απομονωμένοι στη Σπιναλόγκα.

Όπως αφηγήθηκε σε τηλεοπτική εκπομπή,
όταν η ταινία προβλήθηκε στην Κοκκινιά, στη διάρκεια της προβολής "οι θεατές αποχώρησαν, γιατί φοβήθηκαν μήπως...  κολήσουν λέπρα".

15 χρόνια παθητικός καπνιστής

Αντιγραφή από το περιοδικό "Ε"

".... Ο  αδελφός μου δούλευε 15 χρόνια σερβιτόρος σε ένα κέντρο διασκέδασης.

  Δέκα χρόνια παθητικός καπνιστής.Τα ρούχα του και το κορμί του είχαν ποτίσει τσιγάρο. Του έλεγα να αλλάξει δουλειά, αλλά έπαιρνε καλά λεφτά και έμεινε. Πριν από 6 μήνες  σε μια εξέταση ρουτίνας ο υπέρηχος έδειξε επιθετικό καρκίνο στην ουροδόχο κύστη.

Αναγκάστηκε να αφήσει τη δουλειά και τώρα είναι σοβαρά άρρωστος και άνεργος.

Οι γιατροί το είπαν καθαρά. Τον έφαγε το τσιγάρο, για ένα λόγο παραπάνω, επειδή ήταν παθητικός καπνιστής. Τώρα τρέχουμε και δεν φτάνουμε. Προχτές οι ιδιοκτήτες των μπαρ έκαναν απεργία για να επιτραπεί το τσιγάρο. Το κέρδος πάνω απ' όλα. Δεν νοιάζονται για τις ζωές των ανθρώπων.

Και η πολιτεία τι κάνει; Όλοι καπνίζουν και αδιαφορεί.Τι πρέπει να κάνουμε, να αλλάξουμε χώρα;...."

Φταίται

Όπως μου το διηγήθηκε φίλος, αυτήκοος μάρτυρας.


Υπουργός της Ν.Δ, καλεσμένος σε ραδιοφωνικό σταθμό, απέδωσε ευθύνες στους δημοσιογράφους για την κατάσταση της χώρας, λέγοντας "φταίτε κι εσείς για όσα συμβαίνουν" και συμπλήρωσε:
"δεν αναφέρομαι, βεβαίως, σε σας προσωπικά, αλλά μίλησα γενικά και εννοούσα το... φταίται, σε... τρίτο ενικό πρόσωπο".

Ιδεοληψίες της αριστεράς

Είναι αριστερές θέσεις...


η στήριξη  των "καταλήψεων", τρόπος του λέγειν, των σχολείων, χωρίς να υπάρχει, χρόνια τώρα, από τους μαθητές, ούτε καν το στοιχειώδες, πλαίσιο αγώνα και διεκδικήσεων;


Η ανοχή, στην καλύτερη περίπτωση, των καταλήψεων  των πεζοδρομίων από κάθε είδους τροχοφόρα ;

Η  στείρα άρνηση αποσυμφόρησης δημόσιων υπηρεσιών και η πλήρωση άλλων που υπολειτουργούν;

 Οι  ιδεοληψίες, ή και φοβίες, είναι τροχοπέδη της αριστεράς.
Η πάθηση αυτή  είναι χρόνια, έρχεται από μακριά.


Το ότι ο μαθητής  κάνει κατάληψη (οίκοθεν, να μην ξεχνιόμαστε), με αποκούμπι το φροντιστήριο,  εξυπηρετεί, λένε, το κίνημα (πώς;) και οποιαδήποτε άλλη θέση είναι αντιδραστική.
Χρόνια τώρα, με τις τόσες καταλήψεις, αναζητείται αυτό το μαθητικό κίνημα.

Η κατάληψη των πεζοδρομίων από τροχοφόρα και, γενικά, η οδηγική συμπεριφορά, λένε, είναι αναγκαστικό κακό, έτσι όπως είναι δομημένη η πόλη.
Όμως,
το ότι δεν μπορούν να περάσουν οι πεζοί και οι ανάπηροι ;
Το ότι το ΣΤΟΠ και οι λωρίδες διάβασης είναι ..αόρατες;
Το ότι  σε βρίζουν αν τολμήσεις να δώσεις προτεραιότητα στον πεζό;
 Αυτά, που δημιουργούν καθημερινές ψυχοπαθολογικές περενέργειες στους πολίτες, δεν πρέπει να βρίσκονται στις προτεραιότητές της; 
    
Καιρός να κατέβει, πραγματικά, στην καθημερινή αρένα μαζί με τους πολίτες, χωρίς ιδεοληψίες, τσιτάτα και γραφές.
Με το αριστερό της, βέβαια, οπλοστάσιο. 

Υ.Γ.
Γιατί είναι έξω από το βεληνεκές της  η αγωνία  και τα δικαιώματα αυτών που θέλουν, ή δεν θέλουν, να καπνίζουν;

Έτσι, γιατί πρέπει

 Εργαζόμενοι του Δήμου αποκαθιστούν τις σβησμένες λωρίδες διάβασης των πεζών, στους δρόμους της Ηλιούπολης.
Βάζουν όλη την τέχνη τους  να μην ξεφύγει ο ασβέστης από το παραλληλόγραμμο πλαίσιο.
Περαστικοί κοντοστέκονται σαν να θέλουν να τους πουν:
"τζάμπα ο κόπος".
Το ξέρουν και οι ίδιοι.
Οι οδηγοί -και οι τροχονόμοι-  γραμμένες τις έχουν τις γραμμές τους.
Αλλά έχουν χρεωθεί να κάνουν μια δουλειά και θέλουν να την κάνουν καλά. 
Τουλάχιστον, ομορφαίνουν οι δρόμοι.

Το Αιγαίο ανήκει στους ...Αμερικανούς

Οι Αμερικανοί συνηθίζουν να επιβάλουν το δικό τους χώρο αεράμυνας γύρω από τα αεροπλανοφόρα τους. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι, ακόμη κι αν πλέουν εντός του ελληνικού χώρου ευθύνης, για να πετάξει ένα ελληνικό μαχητικό κοντά στο αεροπλανοφόρο πρέπει να πάρει την άδεια από τον εκάστοτε πλοίαρχο. Αν δεν το κάνει, η οδηγία είναι σαφής: θα αναχαιτιστεί ή θα καταρριφθεί.

Διότι δεν συνεμορφώθη

Από την εξομολόγηση της (πρώην ανατολικογερμανίδας) Κάτριν Μπερ ( "Το Βήμα", 5/9/2010 )

 ...Είχαμε την ατυχία οι γονείς μας να είναι “εχθρικά και ακοινώνητα” στοιχεία. 

Με πήραν από τη μητέρα μου, όταν ήμουν πέντε ετών. Μόλις που προλάβαμε να αγκαλιαστούμε.

Βγαίνοντας από την πόρτα μού φώναξε να είμαι δυνατή και ότι θα γυρίσει ξανά το βράδυ .

Η Στάζι την έρριξε στα μπουντρούμια. Η κατηγορία ήταν ότι σχεδίαζε να το σκάσει από τη χώρα, κάτι που ισοδυναμούσε με "εθνική προδοσία".

 Στη φυλακή την απείλησαν ότι θα της έπαιρναν και το άλλο της παιδί, αν δεν υπόγραφε την υιοθεσία μου σε μια νομιμόφρονα οικογένεια.

Βρήκα ξανά τη μάνα μου το 1991, μετά την πτώση του Τείχους...

 Υ.Γ

Θα ήταν ένα βήμα αποενοχοποίησης, και όχι μόνο, αν αυτή η εξομολόγηση δημοσιευόταν, έστω χωρίς σχόλιο, στο "Ρ".

 

Το περίπτερο του φτυαριού

Η Ελλάδα του χαβαλέ, της παράγκας και του "δε βαριέσαι" είναι αποτυπωμένη στο "περίπτερο του φτυαριού" της Ποσειδώνος.
Στο διαδίκτυο γίνεται αναφορά, μόνο, στην πρωτοτυπία του ευφάνταστου  μακρυχέρη περιπτερά, που προσφέρει την πραμάτεια του στους οδηγούς με το "φτυάρι της γιαγιάς".
Ξεπεζεύουν πάνω στην ταχύτερη αττική λεωφόρο, γιατί τους βολεύει, απτόητοι στα στριγγλίσματα των φρένων πίσω τους.
Οι τροχονόμοι, τρόπος του λέγειν, περί άλλα τυρβάζουν.
Περιμένουν να τρέξουν "επί τόπου"για να αποδώσουν ευθύνες, αυτές που οι ίδιοι αποποιούνται.
Αυτοί που έδωσαν την άδεια ελαφρά τη συνειδήσει, στο απυρόβλητο.
Κι  εμείς, βαριεστημένοι  θεατές σε ένα έργο πολυπαιγμένο...

Πάτησέ το, ρε

Ένας  άνθρωπoς  στη λεωφόρο Καβουρίου κρατούσε στα δυο του χέρια πατερίτσες, για να μπορέσει, τρόπος του λέγειν, να περπατήσει, με το κεφάλι σχεδόν ακουμπισμένο στην άσφαλτο.
Ένα κουβαριασμένο από την αρτηριοσκλήρωση γεροντικό κορμί, που σερνόταν για να περάσει τη λεωφόρο, κρατώντας μια γεμάτη σακκούλα.
Στεκόταν στη διαχωριστική γραμμή του δρόμου περιμένοντας κάποιος οδηγός να κάνει το αυτονόητο, να του δώσει το χρόνο να περάσει στο απέναντι πεζοδρόμιο.
Μια αλυσσίδα από, κυριολεκτικά, δεκάδες αυτοκίνητα και μηχανές έτρεχαν λες και είχαν αυτόματο οδηγό.
Ακούστηκε και  μια τσιριξιά από τον συνεπιβάτη απαστράπτουσας μηχανής πολλών κυβικών :"Πατησέ το, ρε".
Αν τολμούσε να κάνει ένα βήμα, θα τον συνέτριβαν.
Μόλις τελείωσε η μηχανοκίνητη φάλλαγγα, περπατώντας με  ρυθμό  χελώνας, κατευθύνθηκε στον κάδο απορριμάτων.
 
Ήταν η δική του απάντηση στη δική τους καφρίλα.

 

Ελληνική γλώσσα

Είναι δυνατόν,

σε πτήσεις για Ελλάδα,

να ακούμε τις οδηγίες-ανακοινώσεις από υπαλλήλους που μιλούν τα ελληνικά, όπως ο Ομπάμα;

Να μην υπάρχει η ελληνική ανάμεσα στις γλώσσες που μπορεί κανείς να επιλέξει για να δει ή να ακούσει ένα τηλεοπτικό/ραδιοφωνικό πρόγραμμα;

Είναι δυνατόν,

θέλοντας να κάνεις τσεκ-ιν σε ελληνικό αεροδρόμιο, να μην υπάρχουν, ανάμεσα σε μια εικοσάδα γλωσσών, τα ελληνικά;

Στην πόρτα του προξενείου του Σαν Φρανσίσκο η σχετική ενημέρωση για το ωράριο λειτουργίας του να είναι μόνο στα αγγλικά;

Οι πολυταξιδεμένοι "ιθύνοντες" του τόπου δεν εξοργίζονται;

Φαίνεται ότι θεωρούν τη γλώσσα εργαλείο δουλειάς.

Τη δουλειά τους κάνουν και όταν, διαπύρσιοι, με εθνική ζέση, παίζουν το ρόλο του γλωσσαμύντορα, ρητορεύοντας σε εθνικές επετείους, για την ανάγκη διαιώνισης της φυλής, των ιερών και των οσίων της..

Ο θυμός ενός παιδιού από την Αφρική

Όταν γεννιέμαι, είμαι μαύρος.
Όταν μεγαλώσω, είμαι μαύρος.
Όταν κάθομαι στον ήλιο, είμαι μαύρος.
Όταν φοβάμαι, είμαι μαύρος.
Όταν αρρωσταίνω, είμαι μαύρος
Κι όταν πεθαίνω, ακόμα είμαι μαύρος.

Κι εσύ λευκέ άνθρωπε...

Όταν γεννιέσαι, είσαι ροζ.
Όταν μεγαλώνεις, γίνεσαι λευκός.
Όταν κάθεσαι στον ήλιο, γίνεσαι κόκκινος.
Όταν κρυώνεις, γίνεσαι μπλε.
Όταν φοβάσαι, γίνεσαι κίτρινος.
Όταν αρρωσταίνεις, γίνεσαι πράσινος
Κι όταν πεθαίνεις, γίνεσαι γκρι.

Και λες εμένα έγχρωμο!!!

Η τραγωδία ενός "επαναστάτη"

Έλντριτζ Κλήβερ (1936-1998)

Είναι ο συγγραφέας του πασίγνωστου δοκιιμίου «Ψυχή στον Πάγο», το οποίο εκδόθηκε το 1968 και έγινε ένα κλασικό ανάγνωσμα όχι μόνο για τους Αφροαμερικανούς επαναστάτες αλλά και για όλη την Νέα Αριστερά ( και για μας στην περίδο της μεταπολίτευσης) και αναδείχθηκε σε μία άτυπη «Βίβλο» των μαύρων ριζοσπαστών.

Αντιδρώντας στον πατέρα του που συχνά έδερνε την μητέρα του, εντάχθηκε από πολύ νωρίς σε συμμορία ανηλίκων, απέκτησε προβλήματα με τον νόμο (κλοπή ενός αυτοκινήτου και πώληση μαριχουάνας) και κλείστηκε σε αναμορφωτήριο.

Το 1958 καταδικάστηκε σε 14 χρόνια φυλάκιση για απόπειρα ανθρωποκτονίας (όταν προσπάθησε με απειλή όπλου να βιάσει μία γυναίκα) και κλείστηκε στις φυλακές.

Στη διάρκεια του εγκλεισμού του, ήλθε για πρώτη φορά σε επαφή με πολιτικά δοκίμια ( μελέτησε εργασίες του Άγγλου ριζοσπάστη Τόμας Παίην και του παναφρικανιστή Ουϊλιαμ Ντουμπουά ) και με τα κύρια μαρξιστο-λενινιστικά έργα.

Μετά την αποφυλάκισή του, προσχώρησε στην οργάνωση των «Μαύρων Πανθήρων», που είχε ιδρυθεί στο Ώκλαντ, και πήρε το αξίωμα του "υπουργού Πληροφόρησης". Εισήγαγε την αντίληψη της διεκδίκησης των δικαιωμάτων των μαύρων στους δρόμους με το σύνθημα «καθολική ελευθερία στους μαύρους ή καθολική καταστροφή της Αμερικής».

Για να αποφύγει τη φυλάκιση , διέφυγε το 1968 στο Μεξικό και από εκεί πήγε στην Κούβα, στη Βόρεια Κορέα, την Κίνα, την Αλγερία και τη Γαλλία.

Τελικά ,όμως, έχοντας «σπάσει» από την εμπειρία του απομονωμένου φυγάδα, επέστρεψε το 1975 στις Η.Π.Α., όπου φάνηκε ότι είχε ήδη μεταστραφεί πολιτικά σε αντι-κομμουνιστή και φανατικό χριστιανό.
Περιέγραψε το καθεστώς της Κούβας ως «βουντουσοσιαλισμό», τόνισε σε άρθρο του ότι το αμερικανικό πολιτικό σύστημα είναι το πιο ελεύθερο και πιο δημοκρατικό του κόσμου, καταδίκασε την πολιτική των «Μαύρων Πανθήρων», δήλωσε ότι προτιμάει να είναι φυλακισμένος στις Η.Π.Α.παρά ελεύθερος σε άλλη χώρα.

Από υπερβάλλοντα ζήλο να ενταχθεί στο σύστημα, προχώρησε όχι μόνο σε αντι-κομμουνιστικές θέσεις και καταγγελία του αθεϊσμού που προωθούσαν οι «Πάνθηρες», αλλά και σε μία επιδεικτική προσχώρηση το 1976, τόσο του ιδίου όσο και της συζύγου του, σε ακραίο δεξιό κίνημα θρησκοληπτών.

Tο 1978 έγραψε , ως αφοσιωμένος πρόμαχος του αμερικανικού καπιταλισμού, το "Ψυχή στην Φωτιά", στο οποίο καταγγέλλει το επαναστατικό παρελθόν του.

Το 1986 έθεσε στην Καλιφόρνια εσωκομματική υποψηφιότητα στο Ρεμπουμπλικανικό Κόμμα για θέση στην Γερουσία.


Το 1988 συνελήφθη ξανά για κλοπή, ενώ βυθιζόταν ολοένα και περισσότερο στον εθισμό της κοκαϊνης. Το 1992 συνελήφθη για μία ακόμη φορά για χρήση κοκαϊνης και διάρρηξη, ενώ δύο χρόνια αργότερα νοσηλεύθηκε έπειτα από βαρύ τραυματισμό από κτύπημα ενός άλλου κοκαϊνομανή.

Το 1998 δεν έδειξε κανέναν απολύτως ενδοιασμό να καταδικάσει από την αρχή έως το τέλος της την ιστορία των «Πανθήρων», δηλώνοντας σε μια συνέντευξή του ότι

«εάν οι άνθρωποι είχαν ακούσει τον Χιού Νιούτον και εμένα την δεκαετία του 1960, η χώρα μας θα είχε ζήσει ένα ολοκαύτωμα».

Μετανάστες

Δεν ξεχνώ;

Ξένος εδώ, ξένος εκεί,

όπου κι αν πάγω ξένος,

αν πάγω και στη μάνα μου,

παραβαρώ ο καημένος.

Θα πάρω έναν ανήφορο,

να βγω σε κορφοβούνι,

αχ, να βρω κλαράκι φουντωτό,

ωχ, και ριζιμιό λιθάρι,

να βρω και μια κρυόβρυση,

στον ίσκιο της να κάτσω,

αχ, να πω τα μαύρα ντέρτια μου

και τα παράπονά μου:

τραγούδια αν έχει η μαύρη γης

κι ο τάφος χαμογέλια,

έχει και μένα η καρδιά,

που βρίσκομαι στα ξένα.

*Το δημοτικό τραγούδι "ξένος εδώ" είναι τραγούδι της τάβλας από την Ανατολική Μακεδονία.

Αναρτήθηκε από blogger Γιώργος Κατσαμάκης {http://vivliothekarios.blogspot.com/}

Ο Άνθρωπος, είναι η απάντηση, όποια κι αν είναι η ερώτηση

Σύντροφε Μανώλη Γλέζο έχεις κότσια. Πάντα είχες. Στα 19 σου και στα 88 σου χρόνια.

Τα σέβη μου

Αναρτήθηκε από Γιώργος Κατσαμάκης {http://vivliothekarios.blogspot.com/}

Ο ομφαλός της Ελλάδας

Για να γνωρίσεις την πόλη σου, πρέπει να κοντοσταθείς, να την περπατήσεις.
Κοντοστάθηκα στην Ομόνοια και είδα στο πρόσωπό της τις ρυτίδες της Ελλάδας.
Δέντρα ξερά, σαν τα μαραγκιασμένα πρόσωπα των ανθρώπων της που βρίσκουν απάγκειο στο τσιμέντο και το χώμα.
Τοπίο σκληρό.
Και δίπλα το ουρητήριο, στο πιο περίοπτο σημείο τής πρωτεύουσας πόλης.
Είναι η αρχή του κρίκου της αλυσσίδας που διακλαδώνεται στους γύρω δρόμους και
διαπερνάει τα σχολεία, τα νοσκομεία, τα γήπεδα...

Κι' εμείς, στο ίδιο έργο θεατές.

Η ελληνική κρίση με τη ματιά του Καβάφη

Η επέμβασις των θεών Θα γίνει τώρα τούτο, κ’ έπειτα εκείνο· και πιο αργά, σε μια ή δυο χρονιές (ως κρίνω), τέτοιες θα είν’ οι πράξεις, τέτοιοι θα ’ν’ οι τρόποι. Δεν θα φροντίσουμε για μακρινό κατόπι. Για το καλύτερον ημείς θα προσπαθούμε. Και όσο προσπαθούμε, τόσο θα χαλνούμε, θα μπλέκουμε τα πράγματα, ώς να βρεθούμε στην άκρα σύγχυσι. Καί τότε θα σταθούμε. Θα είν’ η ώρα οι θεοί να εργασθούνε. Έρχονται πάντοτ’ οι θεοί. Θα κατεβούνε από τες μηχανές των, και τους μεν θα σώσουν, τους δε βίαια, ξαφνικά θα τους σηκώσουν από την μέση· και σαν φέρουνε μια τάξι θ’ αποσυρθούν. — Κ’ έπειτ’ αυτός τούτο θα πράξει, τούτο εκείνος· και με τον καιρόν οι άλλοι τα ιδικά των. Και θ’ αρχίσουμε και πάλι. Κ.Καβάφης

(Από τα Κρυμμένα Ποιήματα 1877-1923, Ίκαρος 1993)

Από κυβερνητών άρξασθε...

Ανακοίνωση του Ιωάννη Καποδίστρια, σχετικά με τη μισθοδοσία των υπουργών του:

«...Ελπίζω ότι, όσοι εξ υμών συμμετάσχουν εις την κυβέρνησιν, θέλουν γνωρίσει μεθ' εμού ότι, εις τας παρούσας περιπτώσεις, όσοι ευρίσκονται εις δημόσια υπουργήματα δεν είναι δυνατόν να λαμβάνουν μισθούς αναλόγως με τον βαθμό του υψηλού υπουργήματός των και με τας εκδουλεύσεις των, αλλ' ότι οι μισθοί ούτοι πρέπει να αναλογούν ακριβώς με τα χρηματικά μέσα, τα οποία έχει η κυβέρνησις εις την εξουσίαν της...».

Δίνοντας το παράδειγμα, ο ίδιος δεν δέχθηκε να έχει αμοιβή: «...εφόσον τα ιδιαίτερα εισοδήματά μου αρκούν διά να ζήσω, αρνούμαι να εγγίσω μέχρι και του οβολού τα δημόσια χρήματα, ενώ ευρισκόμεθα εις το μέσον ερειπίων και ανθρώπων βυθισμένων εις εσχάτην πενίαν...».

Ανθρώπινα δικαιώματα στα μέτρα μας

Ανθρωπιστικές οργανώσεις ζητούν από την Κούβα την απελευθέρωση των 200 πολιτικών κρατουμένων.
Πριν από μέρες πέθανε ένας φυλακισμένος κουβανός μετά από πολυήμερη απεργία πείνας.
Όταν πέθαναν απεργοί πείνας στην Τουρκία διεκδικώντας τα δικαιώματά τους, ο Ριζοσπάστης έγραφε:

"Η τουρκική κυβέρνηση ευαρεστήθηκε να αναφερθεί στους πολιτικούς κρατούμενους, μετά από 13 θανάτους φυλακισμένων και συγγενών τους... 400 πολιτικοί κρατούμενοι παραμένουν στα πρόθυρα του θανάτου....
Η εφημερίδα «Τζουμχουριέτ» είχε πάρει μια συνέντευξη από την Τζανάζ Κουλαξίζ, που πέθανε την Κυριακή στην Κωνσταντινούπολη μετά από απεργία πείνας 137 ημερών : «Αγαπώ τη ζωή», έλεγε η Τζανάζ «αλλά αν θέλεις δικαιώματα, πρέπει να πληρώσεις το τίμημα». Ηταν 19 χρονών."

Για τα δικαιώματα του Κουβανού απεργού και των 200 πολιτικών κρατούμενων "δεν ευαρεστήθηκε να αναφερθεί".

Ανθρώπινα δικαιώματα κομμένα και ραμμένα στα μέτρα μας.