Σπιναλόγκα - Θέμος Κορνάρος(1933)

Δυο χρόνια ο καθρέφτης είχε γίνει σπουδαίο αντικείμενο για μένα.
Στο γραφείο μου, στις τσέπες μου, στα χαρτιά μου έβρισκες καθρέφτες και καθρεφτάκια.
Παρακολοθούσα ένα κλειστό σπυρί, τοσοδά,  σα ρεβίθι, σπυράκι.
Το παρακολουθούσα στα καθρεφτάκια και στο ποτήρι, ακόμα.
Λαχταρούσα να σπάσει, να εξαφανιστεί,.
Αυτή ήταν η προσμονή μου, η λαχτάρα μου, για να βουλώσω τα κακά στόματα που με θέλανε λεπρό.
Μου χάρισε αυτό το γυαλί ηδονές, ξαφνιάσματα και απογοητεύσεις.
Έστειλα στον εφευρέτη του ευκές που θα γαργαλούσαν κι ατσαλένιο χαρακτήρα.
Μα και κατάρες που θα τρομάζανε και λεπρό της Σπιναλόγκας.
Καμιά φορά δεν έβλεπα τίποτε στο πρόσωπό μου και χοροπηδούσα, φιλούσα τον καθρέφτη..
Αλλά για μια στιγμή, για λίγο, για δευτερόλεφτα...
Κάποια μέρα, το πρόσωπό μου γέμισε γρόμπους, τόσους που δεν χωρούσαν άλλους.

Επαψα, πια, να καθρεφτίζομαι.

Μίσημα και τσάκισα όλους τους καθρέφτες, να απαλαγώ για πάντα από δαύτους.
Ο χωροφύλακας με οδήγησε στη βάρκα, για "απέναντι", στη Σπιναλόγκα.
Ένα πλήθος ανθρώπων, με τα σημάδια στο πρόσωπο,  περίμεναν στην αποβάθρα.
 Λες και μαζευτήκανε για να μου φωνάξουνε με τον πιο τρομερό σαρκασμό:
"Ποιος σου 'πε πως δε θα ξαναδείς καθρέφτη;"

Η αλήθεια πρέπει να γελάει

"... Να φοβάσαι, Άντσο, τους προφήτες κι αυτούς που είναι πρόθυμοι να πεθάνουν για την αλήθεια, γιατί, συνήθως, παρασύρουν στον θάνατο πολλούς μαζί τους, συχνά πριν από τους ίδιους και, κάποτε, αντί γι αυτούς.Ίσως, καθήκον όποιου αγαπάει τους ανθρώπους να είναι να τους κάνει να γελούν με την αλήθεια, να κάνει την αλήθεια να γελάει, διότι η μόνη αλήθεια είναι το να μάθουμε να ελευθερωνόμαστε από το άφρονο πάθος της". 

Από "ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΡΟΔΟΥ", του ΟΥΜΠΕΡΤΟ ΕΚΟ.

Συνάντησες το θεό εκεί επάνω;

  Αφήγηση του κοσμοναύτη Γκαγκάριν.

Στην επίσημη δεξίωση, ο Χρουτσώφ με ρώτησε: 
Λοιπόν, για πες μου Γιούρι, συνάντησες το Θεό εκεί επάνω;
Ναι, κύριε, τον είδα, του απάντησα.
Ο Χρουτσώφ συνοφρυώθηκε . Μην το πεις σε κανέναν, μου είπε.
Λίγο αργότερα, ο πατριάρχης με  ρώτησε: 
Λοιπόν, πες μου τέκνο μου, συνάντησες το Θεό εκεί επάνω;
Όχι, πάτερ, δεν τον είδα, του απάντησα.
Μην το πεις σε κανέναν, μου είπε.
Όταν πετάς στο διάστημα, δεν μπορείς να πεις ότι συνάντησες ή δεν συνάντησες το θεό...

Μύρτις, από τις ανασκαφές του ( νέου ) Κεραμεικού

Η Μύρτις φίλη του ΟΗΕ

Το μήνυμά της στους ηγέτες του κόσμου

 Η εντεκάχρονη αρχαία Αθηναία Μύρτις γίνεται «Φίλη των Στόχων της Χιλιετίας» και στέλνει μέσω του ΟΗΕ ένα ηχηρό μήνυμα στην ανθρωπότητα

Η Μύρτις, ένα κορίτσι που έζησε στην Αθήνα πριν από 2500 χρόνια,
στέλνει ένα ηχηρό μήνυμα στον κόσμο. 

«Το όνομά μου είναι Μύρτις, ωστόσο δεν πρόκειται για το αληθινό μου όνομα! Μου το έδωσαν οι αρχαιολόγοι που ανακάλυψαν το 1994-1995 τα οστά μου μαζί με άλλους 150 σκελετούς σε έναν ομαδικό τάφο στην Αθήνα, συγκεκριμένα στην περιοχή του Κεραμεικού.

Μπορεί να μοιάζω κορίτσι του 21ου αιώνα αλλά σας διαβεβαιώνω ότι είμαι ένα εντεκάχρονο παιδί που έζησε και πέθανε στην Αθήνα τον 5ο αιώνα π.Χ.

Πώς, λοιπόν, μπορεί ένα παιδί από την αρχαία Αθήνα να γίνει “Φίλος της Χιλιετίας” των Ηνωμένων Εθνών;

Οι επιστήμονες είναι σίγουροι ότι ήμουν ένα από τα θύματα του λοιμού που έπληξε την Αθήνα στη διάρκεια του Πελοποννησιακού πολέμου, το 430-426 π.Χ. Γνωρίζουν, επίσης, ότι αιτία του θανάτου μου ήταν ο τυφοειδής πυρετός: η αρρώστια που σκότωσε τον Αθηναίο πολιτικό, Περικλή, και περίπου το ένα τρίτο όλων των κατοίκων της πόλης εκείνη την εποχή. Λένε, επίσης, πως η επιδημία συνέβαλε στην τελική ήττα της Αθήνας από την Σπάρτη κατά τον Πελοποννησιακό Πόλεμο.

Το κρανίο μου βρέθηκε σε ασυνήθιστα καλή κατάσταση και αυτό ενέπνευσε τον καθηγητή Ορθοδοντικής του Πανεπιστημίου Αθηνών, Μανώλη Ι. Παπαγρηγοράκη, να ξεκινήσει, σε συνεργασία με ειδικούς επιστήμονες, την ανάπλαση του προσώπου μου. Να ’μαι, λοιπόν! Μπορείτε να δείτε το αποτέλεσμα των προσπαθειών τους στη φωτογραφία μου: είμαι σχεδόν όπως την ημέρα που πέθανα.

Ο καθηγητής Μανώλης Ι. Παπαγρηγοράκης πίστευε ότι η “αναβίωσή” μου δεν θα έπρεπε να είναι μόνο μια ευκαιρία για να δει ο κόσμος το πρόσωπο ενός κοριτσιού που έπαιζε στoυς πρόποδες της Ακρόπολης όταν οι Αθηναίοι δημιουργούσαν τον Παρθενώνα, αλλά ήθελε επίσης η “επιστροφή” μου να στείλει ένα ηχηρό μήνυμα στον κόσμο και στους ηγέτες του.

Ο θάνατός μου ήταν αναπόφευκτος. Τον 5ο αιώνα π.Χ. δεν είχαμε ούτε τη γνώση ούτε τα μέσα για την καταπολέμηση θανατηφόρων ασθενειών. Όμως εσείς, οι άνθρωποι του 21ου αιώνα, δεν έχετε καμία δικαιολογία. Διαθέτετε όλα τα απαραίτητα μέσα και πόρους για να σώσετε τις ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων, εκατομμυρίων παιδιών που όπως εγώ πεθαίνουν από αρρώστιες οι οποίες μπορούν να προληφθούν και να θεραπευτούν.

2.500 χρόνια μετά το θάνατό μου, ελπίζω ότι το μήνυμά μου θα επηρεάσει και θα εμπνεύσει περισσότερους ανθρώπους να εργαστούν και να κάνουν πραγματικότητα τους “Στόχους της Χιλιετίας της Ανάπτυξης”. Ακούστε με! Ξέρω τι λέω. Μην ξεχνάτε ότι είμαι πολύ μεγαλύτερη και ως εκ τούτου πιο σοφή από εσάς.»

Βάστα Ρόμελ

Επί γερμανικής Κατοχής, οι μαυραγορίτες εύχονταν να "βαστήξει" ο Ρόμελ στον πόλεμο με τους Άγγλους στην αφρικανική έρημο, για να συνεχίσουν το ...θεάρεστο έργο τους.
Το "βάστα Ρόμελ" απηχεί την αγωνία τους για την τύχη του Ρόμελ που ήταν συνυφασμένη με τη δική τους.