"Επί προσωπικού"

Από τη δεκαετία του '80, όταν συμμετείχα στις Κ.Ο., ένιωσα τη "συντροφικότητα" στις μικρές αίθουσες με τον καπνό του τσιγάρου να μου κόβει, για χρόνια, την ανάσα.
Όταν διαμαρτυρόσουν, σου έλεγαν, με "χιούμορ", ότι το τσιγάρο συνάδει με την κομμουνιστική ιδιότητα.

Αργότερα, στο σχολείο, εκλιπαρούσαμε, μάταια, για ένα δικό μας χώρο , αλλά εισπράταμε, στην καλύτερη περίπτωση, την ειρωνεία "συναδέλφων" καπνιστών, που απολάμβαναν προκλητικά το τσιγαριλίκί τους, αδιαφορώντας για τους γύρω τους.

Τα άμαθα πνεμόνια των παθητικών καπνιστών ρουφούσαν, αφειδώς, τον καρκίνο και την "αγάπη" τους.

Στο τέλος, σου κόλαγαν, με υπερφίαλο ύφος, την εύκολη ρετσινιά του ιδιότροπου, στην καλύτερη περίπτωση, και ξεμπέρδευαν μαζί σου...

Το ότι το σώμα σου δεν άντεχε την κάπνα πάνω από δέκα λεπτά, και τους το έλεγες, δεν τους αφορούσε.
Όταν,τελικά, μας ...επέτρεψαν να έχουμε το δικό μας χώρο, σε μας τους περίεργους, τον οικειοποιήθηκαν και αυτόν, ετσιθελικά..
Και μετά, ήσυχοι με τη συνείδησή τους, έμπαιναν στην τάξη για να εκτελέσουν την υψηλή αποστολή τους...

Οι καπνιστές, αυτοί που σε είχαν πονέσει, ψυχή τε και σώματι, κάποια στιγμή έκοβαν, και καλά έκαναν, το τσιγάρο, αλλά δεν ένιωθαν την ανάγκη να δώσουν, έστω, μια εξήγηση για το πριν και το μετά,

κυρίως να λογοδοτήσουν γιατί σου στέρησαν τη δυνατότητα να τους δείξεις την αγάπη σου...

Αρία φυλή

Από το πνιγηρό μπούνκερ του στο Βερολίνο, λίγο πριν μπουν οι Σύμμαχοι στη Γερμανία, ο Χίτλερ δίνει την τελευταία του « διαταγή του Νέρωνα».

"Κάψτε τη Γερμανία!".

Στις διαμαρτυρίες του αρχιτέκτονα του ναζιστικού οικοδομήματος, Άλμπερτ Σπέρ, ότι καταδικάζεται σε αργό θάνατο ο γερμανικός λαός, η απάντησή του είναι κυνική:

«Αν χαθεί ο πόλεμος, θα χαθεί και ο λαός.... Εξάλλου, όσοι (Γερμανοί) έχουν απομείνει ζωντανοί απ’ αυτόν τον αγώνα είναι ούτως ή άλλως οι κατώτεροι. Οι καλοί έχουν πέσει στη μάχη».

Μορμολύκειον

Ἀλώπηξ εἰς οἰκίαν ἐλθοῦσα ὑποκριτοῦ καὶ ἕκαστα τῶν αὐτοῦ σκευῶν διερευνωμένη, εὗρε καὶ κεφαλὴν μορμολυκείου εὐφυῶς κατεσκευασμένην, ἣν καὶ ἀναλαβοῦσα ταῖς χερσὶν ἔφη· " Ὢ οἵα κεφαλή, καὶ ἔγκεφαλον οὐκ ἔχει."

Ὁ μῦθος πρὸς ἄνδρας μεγαλοπρεπεῖς μὲν τῷ σώματι, κατὰ ψυχὴν δὲ ἀλογίστους.

Υ.Γ.

Μορμώ : μυθικό τέρας

Μορμολύκειο : σκιάχτρο

"Κρατήστε 24 ώρες"

Από το βιβλίο του Χρόνη Μίσσιου " Χαμογέλα, ρε... Τι σου ζητάνε"

"Μέσα σε μια μέρα, ο Αντρέας, ντελικάτος και ευγενικός, δεν ήταν μόνο ότι δεν άντεχε τον πόνο, αλλά ένιωθε και μια αβάσταχτη ταπείνωση, όταν τον δέρνανε.
Μέσα σε μια μέρα, έκανε πέντε φορές δήλωση και αντιδήλωση, μέχρι που πήγε στο τρελάδικο κι ύστερα μια ζωή ήταν ένας άνθρωπος σακατεμένος από τις ενοχές...

Θυμάμαι, και μου έκανε φοβερή εντύπωση, την εντολή που έδωσε στους μαχητές του το Μέτωπο της Αλγερίας στον αγώνα του ενάντια στους Γαλλους αποικιοκράτες.

Επειδή τα βασανιστήρια στα οποία υπέβαλαν τους μαχητές οι Γάλλοι ήταν απάνθρωπα, το Μέτωπο είπε στους μαχητές του: κρατήστε είκοσι τέσσερις ώρες, ώστε αυτοί που μένουν πίσω να πάρουν τα μέτρα τους και μετά ομολογήστε...

Είναι πολύ σημαντικό να οραματίζεσαι ένα τέρμα, να έχεις ένα όριο...Και, κυρίως, να απαλλαγείς από την ενοχή να είναι δικό σου πρόβλημα, αν αντέξεις ή όχι, και όχι της καθοδήγησης...

Άξιος ο μισθός τους

Μετά τον εμφύλιο, πολλοί εξόριστοι "υπέγραψαν", γιατί δεν άντεξαν το βάρος της σωματικής και ψυχολογικής βίας.
"Υπερπατριώτες" επιστρατεύτηκαν, εκόντες, για να έξάρουν το εθνικο φρόνημα των "ανανιψάντων" και να κατευνάσουν την διεθνή, κυρίως, κατακραυγή για τα κάτεργα των τόπων εξορίας.


Στο περιοδικό "Καπανεύς της Μακρονήσου", ο Στρατής Μυριβήλης γράφει:

"...Όσοι θέλουν να πειστούν για τη γελοιοποίηση του κομμουνισμού στην πατρίδα μας, ας επισκεφτούν τη Μακρόνησο, που δεν είναι τόπος απομονώσεως και του πόνου, αλλά της χαράς και του εθνικού μεγαλείου. Το κάθε φανταράκι της Μακρονήσου, ένας εθνικός βράχος και το Γ' Τάγμα ένας φωτεινός φάρος. Πότε ολόκληρη η Ελλάδα θα γίνει Μακρόνησος και όλοι οι Έλληνες Μακρονησιώτες, σαν τα παιδιά του Γ' ΕΤΟ;".

Για το ίδιο θέμα ο μετέπειτα Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Κωνσταντίνος Τσάτσος, δήλωνε :

"Στη σπαρτιατική αυτή πολιτεία της Μακρονήσου δημιουργούνται οι πρωτοπόροι μιας νέας ηθικής και κοινωνικής ζωής της Ελλάδας. Θα είναι στο μέλλον οι φορείς και οι ενσαρκωταί του μεγαλύτερου γεγονότος που λαμπρύνει κάθε φορά την ιστορία της ανθρωπιάς επί του υλισμού και της βίας... Ήρθα ως δάσκαλος, θα ήθελα να βρισκόμουν στη θέση σας.

Η ζωή που περνάτε εδώ είναι μία ευλογία'".

Εμφύλιος πόλεμος 1946-1949

Απόσπασμα από συνέντευξη της Έλλης Παππά

Οι αναλύσεις ( των αποφάσεων της Τρίτης Ολομέλειας) γίνονταν παράνομα πια -ήταν εκείνη η ιδιόμορφη περίοδος της ημιπαρανομίας- σε σπίτια, κατά ομάδες. Στη δική μας ομάδα, περίπου δέκα άνθρωποι, την ανάλυση την έκανε ο Βασιλειάδης. Κοντά του ήταν και ο δεύτερος γραμματέας, ο Παπαγγέλου. Μίλησε πάνω από μισή ώρα ο Βασιλειάδης, είπε πολλά, τελείωσε την ανάλυση και οι ακροατές μείναμε να κοιταζόμαστε αμήχανοι, προσπαθώντας να μαντέψουμε αν κάποιος είχε καταλάβει ποιες ήταν οι αποφάσεις εκείνης της "ιστορικής" Ολομέλειας. Ο Παπαγγέλου ανέλαβε να μας βγάλει από την αμηχανία -με τον γνωστό τρόπο: "ο σ. Γραμματέας ανέλυσε με σαφήνεια τις αποφάσεις, εγώ θα τονίσω μερικά σημεία" κ.λπ. κ.λπ. Τότε καταλάβαμε. Η Τρίτη Ολομέλεια ήταν η κήρυξη του πολέμου. Μπαίναμε πλησίστιοι στον εμφύλιο πόλεμο. Τι να λέγαμε; Καθώς θυμάμαι, καθένας κράτησε για τον εαυτό του τα αισθήματά του. Η απόφαση είχε ληφθεί, εμείς δεν είχαμε παρά να την εγκρίνουμε. Γι' αυτό σου λέω, πως η έγκριση εκείνης της απόφασης έγινε με υφαρπαγή. Αν κάποιος εξέφραζε αντίρρηση, θα αποκτούσε αμέσως τη ρετσινιά του δειλού - κι άντε μετά να τη βγάλεις από πάνω σου. Μα κανένας δεν έδειξε πολεμόχαρο ενθουσιασμό, χωρίσαμε σκεπτικοί, προσπαθώντας να κάνουμε μια πρώτη σκέψη για το τι θα σήμαινε για τον κόσμο των πόλεων ο ένοπλος αγώνας στα βουνά.

Ο ήρωας που πούλαγε φρούτα με το καρότσι...

Πολλοί ξέρουμε τους στίχους του Ιάκωβου Καμπανέλη από το "Μαουτχάουζεν":
 "Εβραίος στέκει στο σκαλί και κοκκινίζει η σκάλα και συ λεβέντη μου έλα 'δώ, βράχο διπλό κουβάλα.
Παίρνω διπλό, παίρνω τριπλό, 'μένα με λένε Αντώνη κι αν είσαι άντρας έλα 'δώ, στο μαρμαρένιο αλώνι...."

Πόσοι, όμως, ξέρουμε ποιος είναι ο Αντώνης που κουβαλάει το διπλό βράχο;

Τη μικρή, αληθινή ιστορία τού γνωστού- άγνωστου Αντώνη  την αναφέρει ο Καμπανέλης, που την έζησε από κοντά στο στρατόπεδο συγκέντρωσης, στο "Μαουτχάουζεν".
 
Όσοι δούλευαν στα λατομεία του Μαουτχάουζεν κατέβαιναν τρέχοντας τα σκαλιά, έφταναν τρέχοντας πάλι 200 μέτρα πιο πέρα, τους φόρτωναν ένα αγκωνάρι, γύριζαν στη σκάλα, ανέβαιναν τρέχοντας πάλι και πήγαιναν μισό χιλιόμετρο μακριά.
Αυτό γινόταν 10 ώρες κάθε μέρα.
Μόλις κάποιος παραπατούσε, τον εκτελούσαν.
Σ' ένα ανέβασμα της σκάλας, ένας Εβραίος άρχισε να παραπατά. Ο Αντώνης ανασήκωσε το αγκωνάρι του Εβραίου, για να πάρει μια ανάσα.
Ο Ες-Ες διέταξε τον Εβραίο να τρέξει.
Δεν άντεξε και μετά από λίγο γονάτισε στο σκαλί.
Ο Ες-Ες τον πλησίασε, του είπε να ανοίξει το στόμα και τον πυροβόλησε.
Ο Αντώνης πήρε και το αγκωνάρι του νεκρού και συνέχισε το ανέβασμα.
Μόλις ξαναγύρισε στο λατομείο, ο Γερμανός τού έδειξε μια μεγάλη πέτρα. "Αυτή είναι δική σου", του είπε, βγάζοντας το περίστροφο από τη θήκη.
Οι συγκρατούμενοι παρακολουθούσαν με κομένη την ανάσα.
Ο Αντώνης τον κάρφωσε στα μάτια και μετά διάλεξε μια άλλη, πολύ μεγαλύτερη.
"Αυτή είναι η δική μου", του είπε. Και τη φορτώθηκε.
Ο Ες-Ες έβαλε το περίστροφο στη θήκη...

Όταν έφυγαν οι Γερμανοί από το Μαουτχάουζεν, ο Αντώνης δεν θέλησε να γυρίσει στην πατρίδα.
Διάλεξε μια άλλη ήπειρο!

Δεν ήθελε να πουλάει, πάλι, φρούτα με το καρότσι...

"Οι ήρωες προχωρούν στα σκοτεινά".

"Η ταν ή επι τας"

Ο Μάνος Κατράκης, σε μια συνάντηση με τη μάνα του στην εξορία, δοκίμασε την αντοχή της.

«Θες νά 'ρθω στο σπίτι, μάνα;» -«Πώς θά 'ρθεις;» -«Ε... θα υπογράψω και θά 'ρθω»- «Ίντα να υπογράψεις;» -«Δήλωση» -«Ίντα δήλωση;» -«Οτι δεν είμαι αυτό που είμαι...» -«Και δεν είσαι;» -«Είμαι» -«Μην υπογράψεις, κερατά, μην υπογράψεις...».

Περί δραχμής

Η δραχμή αντικατέστησε τον (άβολο, σε σχήμα σούβλας) οβολό τον 7ο αιώνα, με απόφαση του Φείδωνα, τύραννου του Άργους .
Έξι οβολοί ισοδυναμούσαν με 1 δραχμή.

Ετυμολογία
Παράγεται από το "δράττομαι" με την έννοια: "κρατώ όσα μπορεί να χωρέσει η παλάμη".
{ Η ανδρική παλάμη μπορούσε να κρατήσει 6 οβολούς / 1 δραχμή}

Ντρομπολιτσά

Κατά τον 15ο αιώνα η Τρίπολη ήταν γνωστή ως Ντροπολιτσά.
Στα "Βενετικά Χρονικά" του Stefano Magno (1647) αναφέρεται το τοπωνύμιο Droboliza .
Η ονομασία είναι σλαβική.
Παράγεται από τη λέξη dabr που σημαίνει βελανιδιά.
Σε αυτό συνηγορεί και η μαρτυρία του Παυσανία, ο οποίος βεβαιώνει ότι η περιοχή ήταν στην εποχή του κατάφυτη από δρυς.
Το παραπάνω τοπωνύμιο μεταπλάστηκε σταδιακά με το πέρασμα των χρόνων και από Ντρομπολιτσά έγινε Ντροπολιτσά, Τριπολιτσά, Τρίπολη.

Υ.Γ.
Και με την ευκαιρία, να πούμε ότι τα 40 παλικάρια από τη Λεβαδειά δεν πηγαίναν στην Τροπολιτσά (τους έπεφτε πολύ μακριά), αλλά στην Τοπόλιστα ( κοντά στη Λεβαδειά).

Εκτέλεση των 200 στην Καισαριανή

Από το Ριζοσπάστη

"Την Πρωτομαγιά του '44, οι δυνάμεις κατοχής, σε αντίποινα για την εξόντωση ενός Γερμανού στρατηγού και του επιτελείου του, εκτέλεσαν στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής 200 κομμουνιστές, που τους πήραν από το στρατόπεδο του Χαϊδαρίου.

Απ' αυτούς, περίπου 170 ήταν πρώην κρατούμενοι στην Ακροναυπλία και οι υπόλοιποι πρώην εξόριστοι στην Ανάφη.

Ο εχθρός είχε κάνει γνωστές τις προθέσεις του λίγες ημέρες πριν, όταν δημοσιοποίησε μέσω του κατοχικού Τύπου και ανάρτησε στους τοίχους των σπιτιών της πρωτεύουσας την εξής ανατριχιαστική ανακοίνωση:

«Την 27.4.1944 κομμουνιστικαί συμμορίαι, παρά τους Μολάους, κατόπιν μίας εξ ενέδρας επιθέσεως, εδολοφόνησαν ανάνδρως ένα Γερμανό στρατηγό και τρεις συνοδούς του αξιωματικούς και ετραυμάτισαν πολλούς Γερμανούς στρατιώτες. Εις αντίποινα θα εκτελεσθούν:

1. Ο τυφεκισμός 200 κομμουνιστών την 1η Μαΐου 1944.
2. Ο τυφεκισμός όλων των ανδρών, τους οποίους θα συναντήσουν τα γερμανικά στρατεύματα επί της οδού Μολάων προς Σπάρτην, έξωθι των χωρίων.
Υπό την εντύπωσιν του κακουργήματος τούτου, Ελληνες εθελονταί (σ.σ. πρόκειται για ταγματασφαλίτες) εφόνευσαν αυτοβούλως 100 άλλους κομμουνιστάς.

Ο στρατιωτικός διοικητής Ελλάδος».

Aς ψαχθούμε

Η πολιτική της αριστεράς στο μεταναστευτικό είναι ξεκάθαρη. 

Πρέπει όλοι οι ξένοι να έχουν τα ίδια πολιτικά δικαιώματα με τους ιθαγενείς, έστω μετά από ελάχιστα χρόνια παραμονής στην Ελλάδα.
Να δίνεται αμέσως άσυλο σε όσους το ζητούν.
Να καταγγελθεί το Δουβλίνο-2 και να έχουν το δικαίωμα να πηγαίνουν σε όποια χώρα επιθυμούν.
Να σταματήσουν οι πόλεμοι που ρημάζουν τις πατρίδες τους.
Να σταματήσουν οι δυνατοί να εκμεταλλεύονται ό,τι καλό και προσοδοφόρο έχει ο τόπος τους.
Να βοηθηθούν να μείνουν στον τόπο τους.

Έτσι, μόνο, λέει η αριστερά, θα πάψουν οι γηγενείς να νιώθουν ξένοι στον τόπο τους,
χωρίς φοβικά σύνδρομα και
χωρίς ομάδες "υπερπατριωτών", "υπερασπιστών" των ιερών και των οσίων της φυλής.


Ποια άλλη πολιτική θα μπορούσε να υιοθετήσει ένα αριστερό κόμμα που, φύσει και θέσει, είναι ανθρωπιστικό, ειρηνιστικό;
Θα μπορούσε να υιοθετήσει την πολιτική βίας "πολιτισμένων" ευρωπαϊκών κρατών;
Θα πρέπει να συνηγορεί στην βίαιη επιστροφή τους σε μια πατρίδα, όπου τους περιμένει ο λι(οι)μός , η φυλακή και, ίσως, ο θάνατος;
Στους "άθεους" αριστερούς έπεσε ο κλήρος να γίνουν οι αρωγοί των απόκληρων του κόσμου, τη στιγμή που οι "ένθεοι" ( πού είναι η εκκλησία;) επιλέγουν το ρόλο του Πόντιου Πιλάτου.
Ουαί υμίν ....

Όσοι από μας, ψηφοφόροι της αριστεράς,

νιώθουμε τους ξένους σαν απειλή που πρέπει να αντιμετωπισθεί εν τη γενέσει της,

νιώθουμε ανακούφιση που οι δυνάμεις καταστολής γκρεμίζουν τις παράγκες τους (χωρίς να νιαζόμαστε, ουσιαστικά, γιατί δημιουργήθηκαν αυτές οι παράγκες και για το αύριο αυτών των, μην το ξεχνάμε, ανθρώπων),

λέμε "επιτέλους", όταν εξαφανίζονται από το Κέντρο (χωρίς να μας λένε ή να νιαζόμαστε πού τους πήγαν),

επικροτούμε τις θέσεις και τις πρακτικές του "αυγού του φιδιού",

ας φέρουμε τον εαυτό μας στη θέση τους και στη θέση τόσων εκατομμυρίων συμπατριωτών μας, όπου γης,

και ας ψαχθούμε....


Κάποιοι μιλάνε για ποσόστωση.
Να παίρνουμε όσους αντέχει η οικονομία μας, ξέροντας και οι ίδιοι ότι αυτό είναι ουτοπικό, ανεφάρμοστο.
Δεν είναι δυνατόν αυτούς, τους χιλιάδες, -που δεν έχουν να χάσουν παρά τα δεσμά τους, που τους οδηγούν στη "γη της επαγγελίας" ο πόλεμος, η πείνα, η ξηρασία- να τους ελέγξει οποιαδήποτε κατασταλτική μηχανή ή οποιαδήποτε νομική λογική ποσόστωσης.
Εκτός αν, αλά Μπερλουσκόνι,  γεμίσουμε το Αιγαίο και τα σύνορα με πτώματα.
Ο θάνατός σου, η ζωή μου.

Αυτή, ναι, είναι ...αποτελεσματική μέθοδος εξαφάνισης της "απειλής".

Χρηστικά και Εθνικά

Εθνικός Εναέριος Χώρος

Από το 1931 η Ελλάδα έχει εθνικό εναέριο χώρο 10 μιλίων. Το καθεστώς αυτό είχε αποδεχθεί η Τουρκία μέχρι το 1975
Η Τουρκία, μετά το 1975, αναγνωρίζει μόνο τα 6 μίλια, δηλαδή την αντίστοιχη έκταση των χωρικών μας υδάτων.
Στο χώρο μεταξύ των 6 και 10 μιλίων γίνονται καθημερινά αερομαχίες .


F.I.R. Αθηνών

Είναι ο εναέριος χώρος που εκτείνεται πάνω από ολόκληρο το Αιγαίο, πέρα και από τον ελληνική αιγιαλίτιδα ζώνη ( 6 μίλια) και πάνω από τα διεθνή ύδατα .
Είναι ο χώρος που έχει καθορίσει η διεθνής πολιτική αεροπορία (ICAO) και έχει δώσει στην Ελλάδα το δικαίωμα να ελέγχει την ομαλή διενέργεια των πτήσεων των πολιτικών αεροσκαφών.
Όποιο ξένο αεροσκάφος εισέρχεται στο F.I.R. Αθηνών πρέπει να δίνει στην Ελλάδα σχέδιο πτήσης, κάτι που τα τουρκικά πολεμικά αεροσκάφη ποτέ δεν κάνουν.



Χωρικά Ύδατα ή Αιγιαλίτιδα Ζώνη.

Είναι το τμήμα της θάλασσας που εκτείνεται, βάσει του διεθνούς δικαίου, σε ακτίνα 12 ν. μιλίων από την ηπειρωτική ή νησιωτική ξηρά.
Σήμερα η Ελλάδα περιορίζεται στα 6 ναυτικά μίλια και επιφυλλάσσεται για την επέκταση στα 12 μίλια (για την Τουρκία, η επέκταση στα 12 μίλια είναι αιτία πολέμου).



Υφαλοκρηπίδα

Είναι το τμήμα το οποίο αποτελεί την ομαλή προέκταση της ακτής κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας ως το σημείο στο οποίο αυτή διακόπτεται απότομα.
Η υφαλοκρηπίδα διακόπτεται εκεί όπου ο βυθός αποκτά απότομη κλίση 30-45 μοίρες.
Το μήκος της υφαλοκρηπίδας ποικίλλει ανάλογα με τη μορφολογία της κάθε περιοχής.
Περίπου, υπολογίζονται τα 200 μέτρα (σε βάθος) από την ακτή.
Η Τουρκία δεν αποδέχεται ότι τα νησιά του Αιγαίου έχουν υφαλοκρηπίδα.

Οι βραχονησίδες στερούνται "νομικά" υφαλοκρηπίδας.



Τι παραδέχεται η Ελλάδα ως πρόβλημα με την Τουρκία

Για την Ελλάδα, η μόνη ελληνοτουρκική διαφορά αφορά την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας σε δύο συγκεκριμένα σημεία, δηλαδή αφενός στη θαλάσσια προέκταση της συνοριακής γραμμής στη Θράκη ( βάσει της συνοριακής γραμμής του Εβρου) και αφετέρου στα πλησίον της Τουρκικής ακτής ευρισκόμενα νησιά του Βορείου και Ανατολικού Αιγαίου και στα Δωδεκάνησα.
Στα υπόλοιπα μέρη, ηπειρωτικά και νησιωτικά, η Ελλάδα δέχεται το διεθνές δίκαιο.

Τι αμφισβητεί η Τουρκία

Τα 12 μίλια,

το F.I.R. Αθηνών,

την υφαλοκρηπίδα των νησιών του Αιγαίου (γι αυτό και υιοθετεί τη λογική των γκρίζων ζωνών),

τον εθνικό εναέριο χώρο των 10 μιλίων.

Υ.Γ

Ελλάδα και Αλβανία συμφώνησαν σχετικά με την υφαλοκρηπίδα, βάσει του διεθνούς δικαίου.

Η Αίγυπτος, για το ίδιο θέμα, κωλυσιεργεί και καλεί την... Τουρκία για συνομιλίες.

Η Ελλάδα δεν έχει συνάψει, ακόμη, συμφωνία με την Κύπρο για το ζήτημα της υφαλοκρηπίδας.

Στη μνήμη του Τζίμη

Έφυγες νωρίς ρε Τζίμη.
Πήγες να αποχαιρετήσεις το γνώριμο, χρόνια και χρόνια, στέκι σου και εκεί "διάλεξες" να αφήσεις την τελευταία σου πνοή.
Σε θυμάμαι
Στη Στρέζοβα, δίπλα στη Λίμνη, όπου πετροβόλαγες τη μορφή σου στο διάφανο νερό.
Να "συνωμοτείς" χαμογελώντας στο εστιατόριο της Ιουλιανού.
Επιεική μπροστά στον παραλογισμό και την ύβρη.
Η καρδιά σου πόνεσε και ράγισε βαθιά και αμετάκλητα.
Το ήξερες, αλλά δεν άφησες χώρο στον οίκτο.
Εφυγες όρθιος, αποχαιρετώντας τη δική σου Αλεξάνδρεια ¨σαν έτοιμος από καιρό".
Όταν περνάω από τη Νεστάνη, σε βλέπω να χαμογελάς.
Σε ευχαριστώ για όσα, τόσο απλόχερα, μου πρόσφερες.

Έλκη της Ηλιούπολης

Για να γνωρίσεις την πόλη που ζεις, από την καλή και την ανάποδη, πρέπει να την περπατήσεις.
Η Ηλιούπολη έχει το προνόμιο των μεγάλων πεζοδρομίων.
Σε πολλά σημεία υπάρχουν λωρίδες για τυφλούς.
Αισθάνεσαι, προς στιγμήν, ότι είσαι σε μια πολιτισμένη πόλη.

Αυτή η αίσθηση δεν κρατάει πολύ.
Το περπάτημα γίνεται μετ' εμποδίων.
Τα, καθέτως, παρκαρισμένα αυτοκίνητα σε προσγειώνουν στην ελληνική πραγματικότητα.
Οι πεζοί αναγκάζονται να βγαίνουν στο δρόμο.
Οι τυφλοί χάνουν, κυριολεκτικά, τον μπούσουλά τους.

Ένα πεζοδρόμιο έχει γίνει στεγασμένο πάρκιν και δίπλα υπάρχει η προειδοποίηση "παρακαλώ μην σταθμεύετε, έξοδος πάρκιν".

Σε έναν πολυσύχναστο δρόμο, έχουν βάλει μία μεγάλη κάθετη διαφημιστική πινακίδα πάνω στο πεζοδρόμιο.

Πιο κάτω, έχουν κατασκευάσει δύο σκάλες πάνω στο πεζοδρόμιο για να ανεβαίνουν στο σπίτι τους, ενώ το δικό τους χώρο (όπου θα μπορούσε να γίνει η σκάλα) τον έχουν κάνει αυλή!

Οι δημοτικοί άρχοντες δεν έχουν χρόνο για να ασχοληθούν με τόσο πεζά ζητήματα.

Όπου και να περπατήσεις, η Ηλιούπολη σε πληγώνει...

"Εις το πυρ το εξώτερον" οι αριστερά του Κυρίου

Επί Χότζα, είχε πάρει συνέντευξη ένας δημοσιογράφος από κάποιον άθεο, όπως δήλωνε ο ίδιος, Αλβανό.
Ο δημοσιογράφος τον ρώτησε αν φοβάται μήπως τον στείλει ο θεός στην κόλαση.
Αν υπάρχει θεός, απάντησε ο Αλβανός, και είναι δίκαιος, σίγουρα θα με στείλει στον παράδεισο, αν υπάρχει παράδεισος.
Αν, ενώ είμαι καλός άνθρωπος, με στείλει στην κόλαση, αν υπάρχει κόλαση, τότε ο θεός είναι άδικος και δε μου χρειάζεται.

Εθελότυφλοι και κροκόδειλοι

Με αφορμή την οικονομική κρίση, μισθωτοί και συνταξιούχοι οργίζονται γιατί η κυβέρνηση αφήνει στο απυρόβλητο τους επιχειρηματίες και παίζει με τη ζωή και την αξιοπρέπειά τους.

Τα δύο κόμματα εξουσίας δεν έκρυψαν ποτέ την πολιτική τους.
Στηρίζουν, πάντα, τους επιχειρηματίες και δίνουν, πάντα, ψίχουλα στους εργαζόμενους.

Το έκαναν και θα το κάνουν, γιατί αυτή είναι η ιδεολογία τους και ο οργισμένος λαός έδωσε και δίνει την ψήφο του σ' αυτήν την ιδεολογία.
Προς τι λοιπόν τόσος θυμός για τους κυβερνώντες;

Οι μεγαλοσυνδικαλιστές γίνονται εμετικοί όταν με διαπρύσιους λόγους "καταγγέλλουν" την ανάλγητη κυβέρνηση, ενώ οι ίδιοι είναι μέλη καλοπληρωμένων επιτροπών και μέλη της Κεντρικής Επιτροπής κομμάτων που έχουν την ίδια ανάλγητη πολιτική.

Οι μεγαλοδημοσιογράφοι, στυλοβάτες του συστήματος, χύνουν κροκοδείλια δάκρυα για τη φτωχολογιά.

Κάποιοι οραματίζονται το σταλινισμό και τη δικτατορία του προλεταριάτου, διαιωνίζοντας, έτσι, την πολιτική των μονοπωλίων που οι ίδιοι καταγγέλλουν και, σωστά, θέλουν να ανατρέψουν.


Αυτό το σύστημα "προόρισται να ζήσει και θα ζήσει".

Δυο άδεια κιβώτια

Δυο παράλληλες πορείες

Οι επίλεκτοι του Άρη περπάτησαν, στις αρχές του 1945, από τη Ρούμελη μέχρι την Αλβανία .
Το πολιτικό γραφείο είπε στον Άρη να φτάσει στα σύνορα κι εκεί θα του έστελνε τα έγγραφα για τη διασύνδεσή του με τις "αδελφές" χώρες .
Εκείνες, του είπαν, θα τον βοηθούσαν να ξεκινήσει τον αγώνα του εναντίον των Εγγλέζων κατακτητών.
Και ο Άρης τους πίστεψε.
Δεν κατάλαβε το σχέδιο που ξευτέλιζε τον καπετάνιο του Ε.Λ.Α.Σ.

Δεν έπρεπε ο Άρης να διασαλεύσει την τάξη που είχε επιβάλλει η Γιάλτα και η Βάρκιζα.
Έπρεπε να απομακρυνθεί όσο πιο μακριά γινόταν από τα λημέρια του.
Στα σύνορα κατάλαβε το σχέδιό τους και, ερείπιο, πήρε το δρόμο της επιστροφής, για να πεθάνει, όπως είπε, στον τόπο του.
Το δημοσίευμα του Ριζοσπάστη, για το "δηλωσία μιζέρια", του έδωσε τη χαριστική βολή.
Όταν τον κύκλωσαν οι συμμορίες, δεν προσπάθησε να ξεφύγει, δεν είχε λόγο να ζήσει...

Την ίδια σχιζοφρενική πορεία παρακολουθούμε και στο "Κιβώτιο" του Άρη Αλεξάνδρου.

Οι 34 επίλεκτοι σύντροφοι, το 1949, λίγο πριν λήξει ο εμφύλιος, είχαν αναλάβει την αποστολή να μεταφέρουν ένα σιδερένιο κιβώτιο από την πόλη Ν στην πόλη Κ.
Είχαν την ψευδαίσθηση ότι στο κιβώτιο υπήρχε κάτι πολύ σημαντικό, που έπρεπε πάση θυσία να παραδώσουν στην πόλη Κ.
Από αυτό το κάτι εξαρτιόταν, όπως τους είχαν πει, το μέλλον του τόπου αλλά και του κόσμου.
Όσοι δεν μπορούσαν να αντέξουν την εξαντλητική πεζοπορία, έπρεπε να "κυανισθούν", για να μην πέσουν στα χέρια του "εχθρού".
Τελικά, σώθηκε μόνο ένας.
Παρέδωσε το κιβώτιο στην πόλη Κ, αλλά προφυλακίσθηκε με την κατηγορία ότι ο εχθρός, στη διάρκεια της πορείας, είχε αλλάξει το γεμάτο κιβώτιο με ένα άλλο, άδειο.
Εξ αιτίας του, η αποστολή, αποστολή "αυτοκτονίας", όπως τους είχαν πει, απέτυχε και τώρα έπρεπε να δώσει λόγο γι αυτήν την αποτυχία.

Στις σελίδες του "κιβωτίου" ξετυλίγεται όλη η τραγικότητα της αριστεράς.

Το άδειο, και μάλιστα οξυγονοκολημένο, σιδερένιο κιβώτιο, η ψευδαίσθηση των επίλεκτων συντρόφων, ο υποχρεωτικός κυανισμός των ανήμπορων, οι σφραγισμένες κόλλες στις οποίες έγραφε την απολογία του ο ύποπτος σύντροφος, και πολλά ακόμη, σκιαγραφούν τον μονολιθισμό και την ιδεολογική "ορθοδοξία" που μέχρι σήμερα κατατρύχει τα σωθικά της αριστεράς.

Το μακεδονικό και το δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού

Οι "Σκοπιανοί" έχουν κατασκευάσει ένα παρελθόν που ανάγεται στα χρόνια του Φίλιππου Β' και του Μεγαλέξανδρου και δίνουν αρχαιομακεδονικά ονόματα σε δρόμους και αεροδρόμια.

'Εχουν αυτοαναγορευθεί κληρονόμοι των αρχαίων Μακεδόνων, παρ' ότι η γλώσσα που μιλάνε είναι ένα βουλγαρικό ιδίωμα και ο Γκλιγκόροφ, πρόεδρος της περασμένης δεκαετίας, έχει δηλώσει ότι ο λαός του είναι σλαβικός.

Τελευταία, έφτασαν στο σημείο, προκαλώντας θυμηδία, να "ανακαλύψουν" ότι η γνωστή στήλη της Ροζέττας έχει στοιχεία της δικής τους γλώσσας.

Η αλήθεια είναι ότι αυτή η χάλκευση δεν είναι κεραυνός εν αιθρία.
Από το 1944 υπάρχει η "λαϊκή δημοκρατία της Μακεδονίας" κι εμείς, το ελληνικό κράτος, στα επίσημα έγγραφά μας, τους αποκαλούσαμε Μακεδόνες.

Τότε οι Αμερικανοί είχαν καταγγείλλει την ανακήρυξη, από τον Τίτο με τη συναίνεση του Στάλιν, της "λαϊκής δημοκρατίας της Μακεδονίας", στα πλαίσια της αντιπαλότητάς τους με το Σοβιετικό καθεστώς.

Όταν έγινε η διάσπαση της Γιουγκοσλαβίας, άνοιξαν οι ασκοί του αιόλου.

Στην ιστορία των κρατών, και του ελληνικού, υπάρχουν αντίστοιχα παραδείγματα κατασκευής μύθων και εθνικιστικού παραληρήματος.

Ο κάθε λαός έχει το δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού του και κανείς δεν μπορεί να το απαγορεύσει στους γειτόνους μας, πολλώ μάλλον τώρα που έχουν την καθολική διεθνή συμπαράσταση ή ανοχή.

Η ελληνική πλευρά λέει ότι η, μια κάποια, αλλαγή του ονόματος είναι εκ των ων ουκ άνευ για να μην σταθούμε εμπόδιο στην είσοδό τους στους διεθνείς οργανισμούς.
Όμως, το μεγάλο πρόβλημα δεν είναι το όνομα, αλλά ο αλυτρωτισμός των γειτόνων μας, συνεπικουρούμενων από τους υψηλούς προστάτες τους, και η πεποίθηση της λαϊκής μάζας, ελέω προπαγάνδας, ότι οι πρόγονοί τους είναι οι αρχαίοι Μακεδόνες.
Αυτά δεν μπορούν να αλλάξουν.
Δεν μπορούν οι ηγέτες τους να τους πουν ότι τους ξεγέλασαν και τους βάφτισαν Μακεδόνες για εθνικιστικές σκοπιμότητες.

Σήμερα, προσπαθούμε και απαιτούμε να τους αλλάξουμε το συνταγματικό τους όνομα.
Τι τους εμποδίζει να εκδηλώσουν τον επεκτατισμό τους, ακόμα και αν αλλάξουν το όνομά τους, πιεζόμενοι από την ανάγκη ένταξής τους στο ΝΑΤΟ και στην ευρωπαίκή ένωση;

Οι αλυτρωτισμοί αίρονται με τα διεθνή ερείσματα, την οικονομική, κυρίως, συνεργασία και τη φιλία των δύο λαών, που εμπεδώνεται με την καθημερινή επαφή των ανθρώπων (έτσι σταμάτησε το δικό μας παραλήρημα γύρω από το "βορειοηπειρωτικό"),

Υ.Γ
1.Και όμως, ο γκαντέμης θα είχε λύσει το ζήτημα, αν δεν τον απειλούσαν με πτώση της κυβέρνησής του οι "υπερπατριώτες" καραμανλικοί.

2.Ποιος από μας ξέρει, με τις τόσες προσμείξεις των λαών, από πού κρατάει η σκούφια του;

Στο όνομα του διεθνισμού

Αυτές τις μέρες, οι σιωνιστές, κατακτητές της Παλαιστίνης, σφαγιάζουν τον παλαιστινιακό λαό.
Ο ιρακινός και ο αφγανικός λαός σφαγιάζονται από τους αμερικανούς και τους συμμάχους τους.
Παλιότερα, το ΝΑΤΟ βομβάρδισε τη Σερβία με εκατόμβη νεκρών.
Τα κόμματα και οι οργανώσεις της ελληνικής αριστεράς κατήγγειλαν και καταγγέλλουν αυτές τις γενοκτονίες.
Αυτό που με θυμώνει είναι η επιλεκτική οργή, στο όνομα του διεθνισμού.
Όταν οι Σοβιετικοί σφαγίαζαν τον αφγανικό λαό και, παλιότερα, στις δεκαετίες του '50 και του '60, τα τανκς τους "χόρευαν" πάνω στα κορμιά και στα όνειρα ανθρώπων, αριστερές δυνάμεις τούς συμπαραστέκονταν.
Ένας αριστερός, όταν σφαγιάζει, ή και φυλακίζει ακόμα, τον ιδεολογικό του αντίπαλο, δεν είναι, δεν μπορεί να είναι, αριστερός.
Οι ιδέες δεν φυλακίζονται.
Και τώρα, η ίδια αυτή αριστερά σε καλεί να συσστρατευτείς για να καταγγείλεις μαζί της τον ιμπεριαλισμό.
Κι εσύ , επειδή σέβεσαι τον εαυτό σου και τη μνήμη σου, επειδή θυμάσαι τότε που σου λέγανε ότι το Τσέρνομπιλ ήταν κατασκεύασμα της αντίδρασης και των εχθρών του σοσιαλισμού, αισθάνεσαι ότι δεν μπορείς να συμπορευτείς, δεν πρέπει να συμπορευτείς.
Μέχρι να καταλάβουν ότι ο πραγματικός σοσιαλισμός ή θα έλθει ειρηνικά, με ιδεολογική πάλη και λαϊκή συναίνεση, ή δεν θα έλθει ποτέ.