"Επί προσωπικού"

Από τη δεκαετία του '80, όταν συμμετείχα στις Κ.Ο., ένιωσα τη "συντροφικότητα" στις μικρές αίθουσες με τον καπνό του τσιγάρου να μου κόβει, για χρόνια, την ανάσα.
Όταν διαμαρτυρόσουν, σου έλεγαν, με "χιούμορ", ότι το τσιγάρο συνάδει με την κομμουνιστική ιδιότητα.

Αργότερα, στο σχολείο, εκλιπαρούσαμε, μάταια, για ένα δικό μας χώρο , αλλά εισπράταμε, στην καλύτερη περίπτωση, την ειρωνεία "συναδέλφων" καπνιστών, που απολάμβαναν προκλητικά το τσιγαριλίκί τους, αδιαφορώντας για τους γύρω τους.

Τα άμαθα πνεμόνια των παθητικών καπνιστών ρουφούσαν, αφειδώς, τον καρκίνο και την "αγάπη" τους.

Στο τέλος, σου κόλαγαν, με υπερφίαλο ύφος, την εύκολη ρετσινιά του ιδιότροπου, στην καλύτερη περίπτωση, και ξεμπέρδευαν μαζί σου...

Το ότι το σώμα σου δεν άντεχε την κάπνα πάνω από δέκα λεπτά, και τους το έλεγες, δεν τους αφορούσε.
Όταν,τελικά, μας ...επέτρεψαν να έχουμε το δικό μας χώρο, σε μας τους περίεργους, τον οικειοποιήθηκαν και αυτόν, ετσιθελικά..
Και μετά, ήσυχοι με τη συνείδησή τους, έμπαιναν στην τάξη για να εκτελέσουν την υψηλή αποστολή τους...

Οι καπνιστές, αυτοί που σε είχαν πονέσει, ψυχή τε και σώματι, κάποια στιγμή έκοβαν, και καλά έκαναν, το τσιγάρο, αλλά δεν ένιωθαν την ανάγκη να δώσουν, έστω, μια εξήγηση για το πριν και το μετά,

κυρίως να λογοδοτήσουν γιατί σου στέρησαν τη δυνατότητα να τους δείξεις την αγάπη σου...

Αρία φυλή

Από το πνιγηρό μπούνκερ του στο Βερολίνο, λίγο πριν μπουν οι Σύμμαχοι στη Γερμανία, ο Χίτλερ δίνει την τελευταία του « διαταγή του Νέρωνα».

"Κάψτε τη Γερμανία!".

Στις διαμαρτυρίες του αρχιτέκτονα του ναζιστικού οικοδομήματος, Άλμπερτ Σπέρ, ότι καταδικάζεται σε αργό θάνατο ο γερμανικός λαός, η απάντησή του είναι κυνική:

«Αν χαθεί ο πόλεμος, θα χαθεί και ο λαός.... Εξάλλου, όσοι (Γερμανοί) έχουν απομείνει ζωντανοί απ’ αυτόν τον αγώνα είναι ούτως ή άλλως οι κατώτεροι. Οι καλοί έχουν πέσει στη μάχη».

Μορμολύκειον

Ἀλώπηξ εἰς οἰκίαν ἐλθοῦσα ὑποκριτοῦ καὶ ἕκαστα τῶν αὐτοῦ σκευῶν διερευνωμένη, εὗρε καὶ κεφαλὴν μορμολυκείου εὐφυῶς κατεσκευασμένην, ἣν καὶ ἀναλαβοῦσα ταῖς χερσὶν ἔφη· " Ὢ οἵα κεφαλή, καὶ ἔγκεφαλον οὐκ ἔχει."

Ὁ μῦθος πρὸς ἄνδρας μεγαλοπρεπεῖς μὲν τῷ σώματι, κατὰ ψυχὴν δὲ ἀλογίστους.

Υ.Γ.

Μορμώ : μυθικό τέρας

Μορμολύκειο : σκιάχτρο

"Κρατήστε 24 ώρες"

Από το βιβλίο του Χρόνη Μίσσιου " Χαμογέλα, ρε... Τι σου ζητάνε"

"Μέσα σε μια μέρα, ο Αντρέας, ντελικάτος και ευγενικός, δεν ήταν μόνο ότι δεν άντεχε τον πόνο, αλλά ένιωθε και μια αβάσταχτη ταπείνωση, όταν τον δέρνανε.
Μέσα σε μια μέρα, έκανε πέντε φορές δήλωση και αντιδήλωση, μέχρι που πήγε στο τρελάδικο κι ύστερα μια ζωή ήταν ένας άνθρωπος σακατεμένος από τις ενοχές...

Θυμάμαι, και μου έκανε φοβερή εντύπωση, την εντολή που έδωσε στους μαχητές του το Μέτωπο της Αλγερίας στον αγώνα του ενάντια στους Γαλλους αποικιοκράτες.

Επειδή τα βασανιστήρια στα οποία υπέβαλαν τους μαχητές οι Γάλλοι ήταν απάνθρωπα, το Μέτωπο είπε στους μαχητές του: κρατήστε είκοσι τέσσερις ώρες, ώστε αυτοί που μένουν πίσω να πάρουν τα μέτρα τους και μετά ομολογήστε...

Είναι πολύ σημαντικό να οραματίζεσαι ένα τέρμα, να έχεις ένα όριο...Και, κυρίως, να απαλλαγείς από την ενοχή να είναι δικό σου πρόβλημα, αν αντέξεις ή όχι, και όχι της καθοδήγησης...

Άξιος ο μισθός τους

Μετά τον εμφύλιο, πολλοί εξόριστοι "υπέγραψαν", γιατί δεν άντεξαν το βάρος της σωματικής και ψυχολογικής βίας.
"Υπερπατριώτες" επιστρατεύτηκαν, εκόντες, για να έξάρουν το εθνικο φρόνημα των "ανανιψάντων" και να κατευνάσουν την διεθνή, κυρίως, κατακραυγή για τα κάτεργα των τόπων εξορίας.


Στο περιοδικό "Καπανεύς της Μακρονήσου", ο Στρατής Μυριβήλης γράφει:

"...Όσοι θέλουν να πειστούν για τη γελοιοποίηση του κομμουνισμού στην πατρίδα μας, ας επισκεφτούν τη Μακρόνησο, που δεν είναι τόπος απομονώσεως και του πόνου, αλλά της χαράς και του εθνικού μεγαλείου. Το κάθε φανταράκι της Μακρονήσου, ένας εθνικός βράχος και το Γ' Τάγμα ένας φωτεινός φάρος. Πότε ολόκληρη η Ελλάδα θα γίνει Μακρόνησος και όλοι οι Έλληνες Μακρονησιώτες, σαν τα παιδιά του Γ' ΕΤΟ;".

Για το ίδιο θέμα ο μετέπειτα Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Κωνσταντίνος Τσάτσος, δήλωνε :

"Στη σπαρτιατική αυτή πολιτεία της Μακρονήσου δημιουργούνται οι πρωτοπόροι μιας νέας ηθικής και κοινωνικής ζωής της Ελλάδας. Θα είναι στο μέλλον οι φορείς και οι ενσαρκωταί του μεγαλύτερου γεγονότος που λαμπρύνει κάθε φορά την ιστορία της ανθρωπιάς επί του υλισμού και της βίας... Ήρθα ως δάσκαλος, θα ήθελα να βρισκόμουν στη θέση σας.

Η ζωή που περνάτε εδώ είναι μία ευλογία'".