Μνήμες του '50 και '60

Ο πατέρας με τα γιορτινά και "της δηλωτής το λουκούμι".

Η μητέρα, η ήρεμη δύναμη.

Το πάθος για το στριφτό  της δεκάρας και των άλλων των σκληρών της εποχής νομισμάτων.

Το στολισμένο σαμάρι για το ταξίδι στο διπλανό το χωριό.

Το 15ωρο χαρτοπαίγνιο των χριστουγεννιάτικων διακοπών.

Ο θυμός για τους απριλιανούς πραξικοπηματίες

Η χανάκα με τα ζίλια, το ζυμάρι και το χαρτί το πολύχρωμο.

Η κουρελένια μπάλα ποδοσφαίρου.

Η γουρουνίσια φούσκα του βόλεϋ.

Η αστυνομική περιπολία "καθηγητών" στις ατραπούς του χωριού "για το καλό μας".

Οι Λαμπράκηδες , που νόμιζα πως ήταν παλαιστές.

Το σκίτσο του ολυμπιακού στο τζάκι, που προκαλούσε τα παναθηναϊκά μου αισθήματα.

'Θεμιστοκλής", του Γιάννη Ρίτσου

"Τα δε οστά φασί κομισθήναι αυτού οι προσήκοντες οίκαδε κελεύσαντος εκείνου και τεθήναι κρύφα Αθηναίων εν τη Αττική..."
ΘΟΥΚΥΔΙΔΗΣ, CXXXVIII

Αυτός που λάμπρυνε όσο λίγοι τη χώρα του, αυτός που βαθύτατα
γνώριζε
πως κάθε απελευθέρωση σημαίνει μια καινούργια υποδούλωση,
χειρότερη,
πολύ χειρότερη απ' την πρώτη, αυτός ο μεγαλόπνοος, ο πιο άξιος
απ' όλους μας, τώρα
ύποπτος σ' όλους, παρεξηγημένος, ολομόναχος, κυνηγημένος
από Αθηναίους και Λακεδαιμονίους μαζί -και να μη βρίσκει
ούτε στην Κέρκυρα καν προστασία
(που τον λογιάζαν ευεργέτη τους ).
Έτσι,
μην έχοντας άλλη διέξοδο, πήρε το δρόμο να ζητήσει
απ' τους εχθρούς του σωτηρία
κ' ήξερε πως αυτό προσμέναν οι άλλοι: "Να η απόδειξη της ενοχής του",
"τι τα θέλουμε πιότερα", "να η προδοσία του, ολοφάνερη".
Κ' εκείνος,
μαζεμένος εκεί στην παραστιά**,
με το βρέφος του Αδμήτου στα χέρια,
προσπέφτοντας ικέτης να τον σπλαχνιστεί ο εχθρός του.
Κ' ύστερα,
στη χώρα του Αρταξέρξη -τι πικρές υποδοχές για κείνον,
όσο πιο μεγάλες,
τι γράμματα και τι υποσχέσεις -και τα δώρα
κ' οι τιμές των βαρβάρων:
Η Μαγνησία ολάκερη ψωμί του, η Λάμψακος κρασί του,
η Μισούντα προσφάι του.
Κι αυτός ν' αναβάλει, να ζητά καινούργιες προθεσμίες, να δικαιολογείται:
Να μάθει πρώτα περσικά, να τα μιλήσει κατευθείαν στο βασιλέα,
χωρίς τρίτους,
χωρίς μεταφράσεις κι αναπότρεπτες αλλοιώσεις -όλα θα τα πει:
Το πώς, το τι, το πότε -τίποτα δεν θα κρύψει-, μυστικές οχυρώσεις, τα τρωτά σημεία.
Ώσπου, στο τέλος, το βράδι της "μεγάλης συνάντησης", κ' ενώ ο Αρταξέρξης τον
περίμενε με αδημονία
φορώντας την επίσημη στολή του, εκείνος ντύθηκε τα ελληνικά του
πούχε φέρει απ' την πατρίδα
ολότελα φθαρμένα πια, πλησίασε ήσυχα το πολυσκάλιστο τραπέζι
κ΄έγραψε στους δικούς του μια μικρή παραγγελιά:
"Να μεταφέρετε τα αστά μου
κάπου στην Αττική, κρυφά απ' τους Αθηναίους".
Α, ναι, στην Αττική. Κι άδειασε το ποτήρι
μεμιάς ως κάτω.
Εκεί τον βρήκανε την ίδια νύχτα με τα φτωχικά
του ρούχα,
ακίνητον, γαλήνιον επιτέλους. Και τον πένθησαν βαρύτατα οι
Πέρσες. Ως τα σήμερα,
στην Αγορά της Μαγνησίας, διατηρείται το λαμπρό του μνημείο.
Όσο για τ' άλλο,
για την παραγγελιά του δηλαδή, μήτε που μάθαμε αν ποτές φτάσαν
στην Αττική τα οστά του.

** O Άδμητος, βασιλιάς των Μολοσσών της Ηπείρου, ήταν πολιτικός αντίπαλος του Θεμιστοκλή. Μετά την Κέρκυρα, κυνηγημένος από Αθηναίους και Λακεδαιμονίους, ο Θ.κατέφυγε στην αυλή του Άδμητου, ελπίζοντας να τον βοηθήσει.
Ο Θ. κάθισε, ικέτης, δίπλα στην εστία κρατώντας στα γόνατά του το μωρό του Άδμητου, όπως τον συμβούλευσε η γυναίκα του βασιλιά.
Έτσι, ο Άδμητος τον έθεσε υπό την προστασία του και αρνήθηκε να τον παραδώσει στους Αθηναίους και τους Λακεδαιμονίους που είχαν καταφθάσει στην αυλή του.

Η χρήση του "άμεσα"

Το"άμεσα" και το "αμέσως" έχουν τελείως διαφορετική σημασία.
"Αμεσα" σημαίνει απευθείας, χωρίς παρέμβαση άλλων.
π.χ Κατηγορήθηκε, γιατί αγνόησε την ιεραρχία και απευθύνθηκε άμεσα στον διευθυντή του.
Μόνο το "αμέσως" μπορεί να χρησιμοποιηθεί για χρονικό προσδιορισμό.
Σπάνια, όμως, βλέπουμε γραμμένο ή ακούμε το "άμεσα" με τη σωστή του σημασία.
 
Παραδείγματα λαθεμένης χρήσης τού "άμεσα"

Η πυροσβεστική έφθασε άμεσα (δηλαδή δεν έκανε... ζικ-ζακ)
Οι μαθητές βλέποντας τον διευθυντή σταμάτησαν τη διένεξή τους άμεσα (δηλαδή;)

Μια φοιτήτρια για τον Αλέξανδρο

Το τραγικό τέλος του Αλέξανδρου έχει κάτι το σχεδόν ειρωνικό: ένα παιδί των βορείων προαστίων και των ιδιωτικών σχολείων έγινε σύμβολο των Εξαρχείων.
Δεν ήταν ακριβώς σύμβολο, αλλά τον κάναμε σύμβολο, γιατί απλώς το είχαμε ανάγκη.
Ο θάνατός του λειτούργησε σαν τον μαγικό καθρέφτη των επιθυμιών: όλοι κοιτάζουν τον ίδιο καθρέφτη, αλλά ο καθένας βλέπει μέσα σε αυτόν να αποτυπώνεται κάτι διαφορετικό.
Ο μαθητής το άθλιο εκπαιδευτικό σύστημα, ο φοιτητής τα ιδιωτικά κολέγια, ο εργαζόμενος τα παραβιασθέντα εργασιακά του δικαιώματα, ο νέος τον φόβο της ανεργίας, η νοικοκυρά τις υψηλές τιμές, ο έμπορος τα μειωμένα του κέρδη.
Πάνω σε ένα δεκαπεντάχρονο παιδί φορτώσαμε όλοι μας τα προβλήματα του παρόντος και τους φόβους του μέλλοντος. Ολοι σκεφτήκαμε κάτι διαφορετικό, αλλά νιώσαμε το ίδιο και αντιδράσαμε το ίδιο.
Κατεβήκαμε στην πορεία και φωνάξαμε συνθήματα τόσο για εκείνον που χάθηκε όσο και για εμάς που φοβόμαστε ότι θα χαθούμε σύντομα, αν δεν κάνουμε κάτι.
Ο δρόμος που περπατούσαμε κάθε μέρα υπηρετώντας το σύστημα, για να πάμε στη σχολή, στη δουλειά, στα μαγαζιά, μέσα σε μια μόνο νύχτα έγινε ο δρόμος που περπατούσαμε χτυπώντας το σύστημα, για να διαμαρτυρηθούμε, να καταγγείλουμε, να παλέψουμε, να ξεσπάσουμε.
Αυτός ο πυροβολισμός στα Εξάρχεια τρόμαξε την κοινωνία- την έκανε να δει τι συμβαίνει όταν πάψεις να παλεύεις και να διεκδικείς, την ξύπνησε έστω και λίγο απότομα. Η σφαίρα αυτή έκλεισε για πάντα τα μάτια του Αλέξανδρου, αλλά άνοιξε τα μάτια της κοινωνίας.
Αντίο, Αλέξανδρε.
Οταν σταμάτησε να χτυπά η καρδιά σου, άρχισε να κινείται η ελληνική κοινωνία.
Σε θυσιάσαμε, σε χρησιμοποιήσαμε, αλλά και σε αγαπήσαμε. Ευχαριστούμε και συγγνώμη.

www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=6&artid=246200

Οι ενοχές του οδηγού του τανκ που έριξε την πόρτα του Πολυτεχνείου

Η πρώτη συνέντευξη του Α. Σκευοφύλακα στο Βήμα (Μόνο οι απαντήσεις)

"Την ημέρα εκείνη ήμουν υπηρεσία. Στο στρατό είχα δέκα μήνες. Ημουν εκπαιδευτής στο Κέντρο Τεθωρακισμένων, στο Γουδί. Τότε, οι "μαυροσκούφηδες" ήταν σώμα επιλέκτων. Πήγα εθελοντικά. Μόλις άρχισαν τα επεισόδια, μπήκαμε επιφυλακή."Οι κομμουνιστές καίνε την Αθήνα" μας έλεγαν και εμείς τους πιστεύαμε. Θυμάμαι στο στρατόπεδο κάποιοι είχαν ραδιοφωνάκια και ακούγαμε στα κρυφά τον σταθμό του Πολυτεχνείου."Παλιοκουμμούνια θα καλοπεράσετε!", λέγαμε.
Μισή ώρα μετά τα μεσάνυχτα της 16ης Νοεμβρίου, η ίλη μου πήρε εντολή να ετοιμαστεί για έξοδο. Αποφασίστηκε να βγουν πέντε δικά μας άρματα, κάτι γαλλικά AMX30. Εγώ ήμουν οδηγός στο πρώτο άρμα που βγήκε στο δρόμο. Στο ίδιο άρμα βρισκόταν ο αξιωματικός Μιχάλης Γουνελάς, ως επικεφαλής.
Στη 1.15 το πρωί της 17ης Νοεμβρίου φτάσαμε στη διασταύρωση των λεωφόρων Αλεξάνδρας και Κηφισίας. Λίγο αργότερα διασχίζαμε την Αλεξάνδρας, όταν στο ύψος του IKA, στη στάση Σόνια, σταματήσαμε γιατί ο δρόμος ήταν κλειστός. Υπήρχαν οδοφράγματα, φωτιές και ακινητοποιημένα λεωφορεία. Με διάφορες μανούβρες αριστερά - δεξιά, μπρος πίσω, άνοιξα το δρόμο και προχωρήσαμε. Ο δρόμος για τα τανκς ήταν ανοιχτός πλέον προς το Πολυτεχνείο. Οταν φτάσαμε στη διασταύρωση της λεωφόρου Αλεξάνδρας και της οδού Πατησίων, μας έδωσαν εντολή να σταματήσουμε. Εκεί, στην πλατεία Αιγύπτου, μείναμε περίπου μία ώρα. Ο κόσμος θυμάμαι ότι μας φώναζε "είμαστε αδέλφια, είμαστε αδέλφια". Εγώ ήθελα να τους φάω. Τους έβλεπα σαν παράσιτα.
Μας είπαν να πάμε κοντά στο Πολυτεχνείο, αλλά όχι μπροστά στην πόρτα. Αυτό κάναμε. Σταματήσαμε λίγα μέτρα πιο πέρα.
Φτάνοντας μπροστά στην πόρτα, έστριψα το άρμα προς το Πολυτεχνείο, με γυρισμένο το πυροβόλο προς τα πίσω. Θυμάμαι ότι σηκώθηκα από τη θέση μου και εγώ και το άλλο πλήρωμα. Δεκάδες φοιτητές κρέμονταν από τα κάγκελα, ενώ εκατοντάδες βρίσκονταν στον προαύλιο χώρο. Εδειχναν πανικόβλητοι. Και εγώ,να σκεφτείς, τους έβλεπα σαν μαμούνια που ήθελα να τα φάω.
Τότε, ήρθε ο οδηγός εδάφους του άρματος και μου λέει: "Θα μπούμε μέσα, θα ρίξουμε την πύλη. Ετοιμάσου!"». Πήρα θέση και ξεκίνησα. Δεν έβλεπα πολλά πράγματα, δεν είχα καλό οπτικό πεδίο, γιατί κοιτούσα πλέον από τη θυρίδα του άρματος. Δέκα εκατοστά πριν από την πόρτα, σταμάτησα. Σταμάτησα σκόπιμα. Αυτό φαίνεται στο βίντεο της εποχής. Στο φρενάρισμα, οι φοιτητές τρομαγμένοι έφυγαν προς τα πίσω. Αν έμπαινα με ταχύτητα, θα σκότωνα δεκάδες άτομα που εκείνη τη στιγμή ήταν κρεμασμένα στα κάγκελα.
H καγκελόπορτα έπεσε αμέσως. Πίσω από τη σιδερένια πύλη ήταν σταθμευμένο το Μερσεντές το οποίο είχαν βάλλει εκεί οι φοιτητές για να φράξουν την είσοδο. Το έκανα αλοιφή. H αριστερή ερπύστρια το έλιωσε. Με το που έπεσε η πύλη του Πολυτεχνείου, εισέβαλαν οι αστυνομικοί για να συλλάβουν τους φοιτητές. Λίγο αργότερα κατέβηκα και εγώ από το άρμα και μπήκα στο χώρο του Πολυτεχνείου. Δεν υπήρχε νεκρός. Θα μπορούσε όμως και να υπάρχουν νεκροί.
Αστυνομικοί κυνηγούσαν και χτυπούσαν τους φοιτητές όπου τους έβρισκαν. Αν δεν ήταν οι ΛΟΚατζήδες να τους σταματήσουν -θυμάμαι ότι πολλές φορές πιάστηκαν στα χέρια μαζί τους -δεν ξέρω και γω τι θα γινόταν.
Στο προαύλιο του Πολυτεχνείου ήταν πολλοί χτυπημένοι. Θυμάμαι ότι είδα πολλούς τραυματίες, ενώ τρεις - τέσσερις ήταν σωριασμένοι κάτω, ακίνητοι. Δεν ξέρω αν ήταν νεκροί. Δεν κοίταξα να δω. Κάποια στιγμή ένας φοιτητής όρμησε κατά πάνω μου και μου είπε: "τι κατάλαβες τώρα που μπήκες;". Αφήνιασα. Εβγαλα το πιστόλι και προτάσσοντάς το γύρισα και του είπα ουρλιάζοντας: "σκάσε, ρε κωλόπαιδο, μη σε καθαρίσω". Αυτός ο φοιτητής δεν ξέρει πόσο τυχερός στάθηκε εκείνη τη στιγμή... Αν έλεγε μια κουβέντα παραπάνω, θα τον σκότωνα! Τέτοιος ήμουν. Ενας φασίστας.
Οπως περνούσαν οι φοιτητές, θυμάμαι ότι έριχναν μέσα στο τανκ πακέτα τσιγάρα και ό,τι προμήθειες είχαν μαζί τους. Οταν γυρίσαμε στο Γουδί, το άρμα έμοιαζε με περίπτερο. Οσο σκέφτομαι ότι οι φοιτητές μας έδιναν σάντουιτς και τσιγάρα, μετά απ' όσα τους κάναμε... Δεν μπορώ να το συχωρέσω αυτό το πράγμα στον εαυτό μου. Σκέφτομαι τι πήγα και έκανα.
Οταν γυρίσαμε στο στρατόπεδο, έγινα ήρωας. Οι στρατιωτικοί μου έδιναν συγχαρητήρια. Τότε αισθανόμουν ότι ήμουν κάποιος, ότι έκανα κάτι καλό, κάτι μεγάλο. Είχα γίνει ο ήρωας που διέλυσε τους εχθρούς της πατρίδας, τα "παλιοκουμμούνια", όπως λέγαμε τότε τους φοιτητές. Αυτά μου έλεγαν, αυτά πίστευα. Ενιωθα περήφανος. Ημουν και εγώ φασίστας.
Την επόμενη εβδομάδα έγινε η στάση του Ιωαννίδη. Ημουν πάλι σε επιφυλακή. Μας πάνε στο ΓΕΣ.Στο προαύλιο λάβαμε θέσεις. Δεν ξέραμε γιατί πήγαμε εκεί. Δεν μας είπαν. Γυρνώντας στο Γουδί μάθαμε ότι έριξαν τον Παπαδόπουλο. Τότε μέσα μου κάτι άλλαξε. Αυτοί που τον παρουσίαζαν σαν θεό, τώρα τον έβριζαν. Δεν μπορούσα να το καταλάβω αυτό. "Μα είναι τόσο πουλημένοι όλοι τους;" αναρωτήθηκα. Αυτοί πάνε όπου φυσάει ο βοριάς."Πουλημένα τομάρια", είπα μέσα μου. Θυμάμαι ότι ο Μιχάλης Γουνελάς παρέδωσε τα γαλόνια του στους άνδρες της ΕΣΑ, που ήρθαν στο Κέντρο και τον συνέλαβαν.
Στο μεροκάματο η ζωή μου άλλαξε 180 μοίρες. Εκανα όποια δουλειά μπορείς να φανταστείς. Εργάτης κατάλαβα ότι δεν μπορώ να έχω τα ίδια αιτήματα με τους εργοδότες. Εμένα που μου έμαθαν να μισώ τους κομμουνιστές ψήφισα δύο φορές KKE.
Στη δουλειά πριν από χρόνια κάποιος άκουσε πώς με λένε και ρώτησε αν έχω κάποια σχέση με τον "πορτάκια", όπως είπε, του Πολυτεχνείου."Ξάδελφός μου είναι, μακρινός. Σκοτώθηκε σε τροχαίο", απάντησα. Είμαι ένας άνθρωπος που δεν υπήρξε ποτέ 20 χρονών. Ο έφεδρος στρατιώτης A. Σκευοφύλαξ σκοτώθηκε σε τροχαίο! Οι φίλοι μου δεν ξέρουν ποιος είμαι , ούτε κανείς στη γειτονιά. Μόνο η γυναίκα μου το ξέρει.Της το είπα ύστερα από χρόνια. Στα παιδιά μου δεν το είπα ακόμη.
Ντρέπομαι γι' αυτό που ήμουν, γι' αυτό που έκανα. Στη θέση μου θα μπορούσε να βρεθεί ο καθένας, έφεδρος στρατιώτης ήμουν άλλωστε.Δεν με απαλλάσσει όμως αυτό. Μέχρι που μπήκα μέσα, πίστευα αυτό που έκανα. Στη συνέχεια έγινε ο εφιάλτης της ζωής μου.
Οι άνθρωποι που αντιστάθηκαν στη χούντα είχαν μεγάλη ψυχή. Ηταν παλικάρια. Δεν ξέρω αν έχει νόημα, αλλά θα ήθελα να τους πω μια μεγάλη συγγνώμη.
..................
Ο οδηγός του τανκ δεν θα ξεχάσει τη νεαρή φοιτήτρια που τραυματίστηκε σοβαρά κατά την εισβολή του τανκ, την καθηγήτρια του Πανεπιστημίου Αθηνών Πέπη Ρηγοπούλου.
"Πιστεύω ότι, αν τη δω σήμερα, δεν θα ξέρω τι να της πω. Πολλές φορές όλα αυτά τα χρόνια πέρασε από το μυαλό μου να τη συναντήσω, αλλά σταματούσα. Θα ήθελα να τη δω, να της πω. Δεν τολμάω όμως. Τα λόγια δεν σβήνουν τις πράξεις".

Μέγιστο λάθος

Πολιτευτές, γνωστοί για τη γλωσσική τους πληρότητα, γράφουν:

«Οι ελληνοτουρκικές διεκδικήσεις είναι μείζον πρόβλημα της Ελλάδας με σημαντικές οικονομικές επιπτώσεις »

«Η διαφθορά που υπάρχει στους κόλπους της εκκλησίας είναι μείζον ζήτημα »

«‘Η αναγνώριση των κολεγίων ως ισότιμων ιδρυμάτων με τα ελληνικά πανεπιστήμια είναι επιλογή μείζονος σημασίας και πρέπει η πανεπιστημιακή κοινότητα να αντιδράσει»

Κάνουν το λάθος να χρησιμοποιούν το συγκριτικό «μείζον» στη θέση του «μέγιστον».
Να συμφωνήσουμε ότι είναι «μείζονα ζητήματα» όσα αναφέρουν, αλλά σε σύγκριση με ποια;
Γιατί δεν χρησιμοποιούν το «μέγιστον» ή, έστω, όπου ταιριάζει, το άρθρο «το»;

Υπάρχουν πολλά γλωσσικά λάθη που τα έχουν νομιμοποιήσει οι άγραφοι νόμοι της ζωντανής γλώσσας , αλλά στην περίπτωσή μας το φταίξιμο δεν ανήκει στα τερτίπια της γλώσσας.

Μοιάζει με την περίπτωση που κάποιος συνάδελφός μου χρησιμοποιούσε το «πάτερ» ως άκλιτο και έλεγε ότι «ο πάτερ Γεώργιος κάνει κοινωνικό έργο».
Δικαιολόγησε το λάθος του με το επιχείρημα ότι η γλώσσα έχει τους δικούς της κανόνες...

Νους υγιής εν σώματι υγιεί

Είναι γνωστή η αρχαία φράση «νους υγιής εν σώματι υγιεί»

Αυτό που δεν είναι γνωστό είναι ότι δεν είναι αρχαιοελληνική, αλλά εμπεριέχεται στο βιβλίο «Σάτιρες» του Λατίνου σατιρικού ποιητή Ιουβενάλιου (60-127 μ.Χ.).

Το πλήρες χωρίο είναι: “orandum est ut sit mens sana in corpore sano” [μακάρι να υπάρχει υγιής νους σε υγιές σώμα].

Στηλιτεύει τους ανθρώπους που ενδιαφέρονται, κυρίως, για τη σωματική τους άσκηση και τις υλικές απολαύσεις που δεν οδηγούν στην ευτυχία. Ο Λατίνος ποιητής εύχεται όσοι έχουν σαν κύριο μέλημά τους το σωματικό κάλλος να το συνδυάζουν, τουλάχιστον, με υγιή νου.

Είναι φανερή η νοηματική, και όχι μόνο, παραχάραξη του παραπάνω χωρίου.

Περί άνω τελείας

Χρήση της άνω τελείας

1.Όταν η δεύτερη ημιπερίοδος διασαφηνίζει την πρώτη.

Θέλω πολύ να με συνοδεύσεις· θα το θεωρήσω μεγάλη τιμή για μένα.

Ο αγώνας για την απελευθέρωσή μας κράτησε χρόνια πολλά και είχε τραγικές συνέπειες · πολλοί είναι αυτοί που πρόσφεραν τη ζωή τους.

2.Όταν η δεύτερη ημιπερίοδος λειτουργεί προσθετικά στην πρώτη.

Δεν πονώ ‘ υποφέρω.
3. Όταν γίνεται απαρίθμηση -παράθεση στοιχείων.

Θέλησε να αλλάξει τον τρόπο εξέτασης ‘ να αλλάξει τον τρόπο αντιμετώπισης των μαθητών ‘ να δώσει νέα πνοή στην τάξη.

Η επιτροπή αναφορών εξέτασε 20 έγγραφα: δέκα σχετικά με τη ρύπανση· πέντε σχετικά με την ανεργία· πέντε σχετικά με φορολογικά θέματα.

4. Αντί για το «αλλά»

Αυτός δεν ήταν άνθρωπος· ήταν θεριό ανήμερο.

5. Αντί για το «γιατί»

Θεωρούσε ότι έπρεπε να γυρίσει σπίτι της· η επίσκεψη είχε κρατήσει πολύ.

Βρίσκω ανόητες τις φάρσες· συχνά προκαλούν αμηχανία στους άλλους.

Ας ακούσουμε και μιαν άλλη γνώμη· μπορεί να μας βοηθήσει.

6. Αντί για τη φράση «γι αυτό»

Ο βασιλιάς χαίρει άκρας υγείας . μην ανησυχείτε

Η «αμερικανική» άνω τελεία (είδηση από το διαδίκτυο)

Oι παρατημένες εφημερίδες στα καθίσματα είχαν γίνει πια καθημερινό θέαμα στο Μετρό της Νέας Υόρκης. Έτσι, η διοίκηση αποφάσισε να τοποθετήσει την εξής επιγραφή σε όλα τα βαγόνια: «παρακαλείστε να τη ρίχνετε στα καλάθια απορριμμάτων, είναι μια καλή είδηση για όλους».
Η σύσταση θα περνούσε απαρατήρητη, αν ένας υπάλληλος της εταιρείας με γραμματικές ευαισθησίες δεν αποφάσιζε να αντικαταστήσει το κόμμα που χωρίζει τις δύο φράσεις με μια άνω τελεία.
Ένας δημοσιογράφος πρόσεξε το ασυνήθιστο σημείο στίξης και τηλεφώνησε στο γραφείο δημοσίων σχέσεων της εταιρίας για να μάθει ποιος είχε αυτή την ιδέα. «Στην αρχή ανησύχησα, νόμιζα πως κάποιος παραπονιόταν», λέει ο "δράστης", που λέγεται Νηλ Νέτσις και έχει μεταπτυχιακό στη δημιουργική γραφή.
Ώσπου οι έπαινοι άρχισαν να έρχονται βροχή.

Η άνω τελεία "του κώλου" (σχόλιο από το διαδίκτυο)

Ξέρουμε ότι η ημιπερίοδος λέγεται και "κώλον περιόδου".

Λέτε η παρακμή της άνω τελείας να οφείλεται και σε λόγους... σεμνοτυφίας ;