Έτσι, γιατί πρέπει

 Εργαζόμενοι του Δήμου αποκαθιστούν τις σβησμένες λωρίδες διάβασης των πεζών, στους δρόμους της Ηλιούπολης.
Βάζουν όλη την τέχνη τους  να μην ξεφύγει ο ασβέστης από το παραλληλόγραμμο πλαίσιο.
Περαστικοί κοντοστέκονται σαν να θέλουν να τους πουν:
"τζάμπα ο κόπος".
Το ξέρουν και οι ίδιοι.
Οι οδηγοί -και οι τροχονόμοι-  γραμμένες τις έχουν τις γραμμές τους.
Αλλά έχουν χρεωθεί να κάνουν μια δουλειά και θέλουν να την κάνουν καλά. 
Τουλάχιστον, ομορφαίνουν οι δρόμοι.

Το Αιγαίο ανήκει στους ...Αμερικανούς

Οι Αμερικανοί συνηθίζουν να επιβάλουν το δικό τους χώρο αεράμυνας γύρω από τα αεροπλανοφόρα τους. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι, ακόμη κι αν πλέουν εντός του ελληνικού χώρου ευθύνης, για να πετάξει ένα ελληνικό μαχητικό κοντά στο αεροπλανοφόρο πρέπει να πάρει την άδεια από τον εκάστοτε πλοίαρχο. Αν δεν το κάνει, η οδηγία είναι σαφής: θα αναχαιτιστεί ή θα καταρριφθεί.

Διότι δεν συνεμορφώθη

Από την εξομολόγηση της (πρώην ανατολικογερμανίδας) Κάτριν Μπερ ( "Το Βήμα", 5/9/2010 )

 ...Είχαμε την ατυχία οι γονείς μας να είναι “εχθρικά και ακοινώνητα” στοιχεία. 

Με πήραν από τη μητέρα μου, όταν ήμουν πέντε ετών. Μόλις που προλάβαμε να αγκαλιαστούμε.

Βγαίνοντας από την πόρτα μού φώναξε να είμαι δυνατή και ότι θα γυρίσει ξανά το βράδυ .

Η Στάζι την έρριξε στα μπουντρούμια. Η κατηγορία ήταν ότι σχεδίαζε να το σκάσει από τη χώρα, κάτι που ισοδυναμούσε με "εθνική προδοσία".

 Στη φυλακή την απείλησαν ότι θα της έπαιρναν και το άλλο της παιδί, αν δεν υπόγραφε την υιοθεσία μου σε μια νομιμόφρονα οικογένεια.

Βρήκα ξανά τη μάνα μου το 1991, μετά την πτώση του Τείχους...

 Υ.Γ

Θα ήταν ένα βήμα αποενοχοποίησης, και όχι μόνο, αν αυτή η εξομολόγηση δημοσιευόταν, έστω χωρίς σχόλιο, στο "Ρ".

 

Το περίπτερο του φτυαριού

Η Ελλάδα του χαβαλέ, της παράγκας και του "δε βαριέσαι" είναι αποτυπωμένη στο "περίπτερο του φτυαριού" της Ποσειδώνος.
Στο διαδίκτυο γίνεται αναφορά, μόνο, στην πρωτοτυπία του ευφάνταστου  μακρυχέρη περιπτερά, που προσφέρει την πραμάτεια του στους οδηγούς με το "φτυάρι της γιαγιάς".
Ξεπεζεύουν πάνω στην ταχύτερη αττική λεωφόρο, γιατί τους βολεύει, απτόητοι στα στριγγλίσματα των φρένων πίσω τους.
Οι τροχονόμοι, τρόπος του λέγειν, περί άλλα τυρβάζουν.
Περιμένουν να τρέξουν "επί τόπου"για να αποδώσουν ευθύνες, αυτές που οι ίδιοι αποποιούνται.
Αυτοί που έδωσαν την άδεια ελαφρά τη συνειδήσει, στο απυρόβλητο.
Κι  εμείς, βαριεστημένοι  θεατές σε ένα έργο πολυπαιγμένο...

Πάτησέ το, ρε

Ένας  άνθρωπoς  στη λεωφόρο Καβουρίου κρατούσε στα δυο του χέρια πατερίτσες, για να μπορέσει, τρόπος του λέγειν, να περπατήσει, με το κεφάλι σχεδόν ακουμπισμένο στην άσφαλτο.
Ένα κουβαριασμένο από την αρτηριοσκλήρωση γεροντικό κορμί, που σερνόταν για να περάσει τη λεωφόρο, κρατώντας μια γεμάτη σακκούλα.
Στεκόταν στη διαχωριστική γραμμή του δρόμου περιμένοντας κάποιος οδηγός να κάνει το αυτονόητο, να του δώσει το χρόνο να περάσει στο απέναντι πεζοδρόμιο.
Μια αλυσσίδα από, κυριολεκτικά, δεκάδες αυτοκίνητα και μηχανές έτρεχαν λες και είχαν αυτόματο οδηγό.
Ακούστηκε και  μια τσιριξιά από τον συνεπιβάτη απαστράπτουσας μηχανής πολλών κυβικών :"Πατησέ το, ρε".
Αν τολμούσε να κάνει ένα βήμα, θα τον συνέτριβαν.
Μόλις τελείωσε η μηχανοκίνητη φάλλαγγα, περπατώντας με  ρυθμό  χελώνας, κατευθύνθηκε στον κάδο απορριμάτων.
 
Ήταν η δική του απάντηση στη δική τους καφρίλα.