Για να γνωρίσεις την πόλη σου, πρέπει να κοντοσταθείς, να την περπατήσεις.
Κοντοστάθηκα στην Ομόνοια και είδα στο πρόσωπό της τις ρυτίδες της Ελλάδας.
Δέντρα ξερά, σαν τα μαραγκιασμένα πρόσωπα των ανθρώπων της που βρίσκουν απάγκειο στο τσιμέντο και το χώμα.
Τοπίο σκληρό.
Και δίπλα το ουρητήριο, στο πιο περίοπτο σημείο τής πρωτεύουσας πόλης.
Είναι η αρχή του κρίκου της αλυσσίδας που διακλαδώνεται στους γύρω δρόμους και
διαπερνάει τα σχολεία, τα νοσκομεία, τα γήπεδα...
Κι' εμείς, στο ίδιο έργο θεατές.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου