"Επί προσωπικού"

Από τη δεκαετία του '80, όταν συμμετείχα στις Κ.Ο., ένιωσα τη "συντροφικότητα" στις μικρές αίθουσες με τον καπνό του τσιγάρου να μου κόβει, για χρόνια, την ανάσα.
Όταν διαμαρτυρόσουν, σου έλεγαν, με "χιούμορ", ότι το τσιγάρο συνάδει με την κομμουνιστική ιδιότητα.

Αργότερα, στο σχολείο, εκλιπαρούσαμε, μάταια, για ένα δικό μας χώρο , αλλά εισπράταμε, στην καλύτερη περίπτωση, την ειρωνεία "συναδέλφων" καπνιστών, που απολάμβαναν προκλητικά το τσιγαριλίκί τους, αδιαφορώντας για τους γύρω τους.

Τα άμαθα πνεμόνια των παθητικών καπνιστών ρουφούσαν, αφειδώς, τον καρκίνο και την "αγάπη" τους.

Στο τέλος, σου κόλαγαν, με υπερφίαλο ύφος, την εύκολη ρετσινιά του ιδιότροπου, στην καλύτερη περίπτωση, και ξεμπέρδευαν μαζί σου...

Το ότι το σώμα σου δεν άντεχε την κάπνα πάνω από δέκα λεπτά, και τους το έλεγες, δεν τους αφορούσε.
Όταν,τελικά, μας ...επέτρεψαν να έχουμε το δικό μας χώρο, σε μας τους περίεργους, τον οικειοποιήθηκαν και αυτόν, ετσιθελικά..
Και μετά, ήσυχοι με τη συνείδησή τους, έμπαιναν στην τάξη για να εκτελέσουν την υψηλή αποστολή τους...

Οι καπνιστές, αυτοί που σε είχαν πονέσει, ψυχή τε και σώματι, κάποια στιγμή έκοβαν, και καλά έκαναν, το τσιγάρο, αλλά δεν ένιωθαν την ανάγκη να δώσουν, έστω, μια εξήγηση για το πριν και το μετά,

κυρίως να λογοδοτήσουν γιατί σου στέρησαν τη δυνατότητα να τους δείξεις την αγάπη σου...