Aς ψαχθούμε

Η πολιτική της αριστεράς στο μεταναστευτικό είναι ξεκάθαρη. 

Πρέπει όλοι οι ξένοι να έχουν τα ίδια πολιτικά δικαιώματα με τους ιθαγενείς, έστω μετά από ελάχιστα χρόνια παραμονής στην Ελλάδα.
Να δίνεται αμέσως άσυλο σε όσους το ζητούν.
Να καταγγελθεί το Δουβλίνο-2 και να έχουν το δικαίωμα να πηγαίνουν σε όποια χώρα επιθυμούν.
Να σταματήσουν οι πόλεμοι που ρημάζουν τις πατρίδες τους.
Να σταματήσουν οι δυνατοί να εκμεταλλεύονται ό,τι καλό και προσοδοφόρο έχει ο τόπος τους.
Να βοηθηθούν να μείνουν στον τόπο τους.

Έτσι, μόνο, λέει η αριστερά, θα πάψουν οι γηγενείς να νιώθουν ξένοι στον τόπο τους,
χωρίς φοβικά σύνδρομα και
χωρίς ομάδες "υπερπατριωτών", "υπερασπιστών" των ιερών και των οσίων της φυλής.


Ποια άλλη πολιτική θα μπορούσε να υιοθετήσει ένα αριστερό κόμμα που, φύσει και θέσει, είναι ανθρωπιστικό, ειρηνιστικό;
Θα μπορούσε να υιοθετήσει την πολιτική βίας "πολιτισμένων" ευρωπαϊκών κρατών;
Θα πρέπει να συνηγορεί στην βίαιη επιστροφή τους σε μια πατρίδα, όπου τους περιμένει ο λι(οι)μός , η φυλακή και, ίσως, ο θάνατος;
Στους "άθεους" αριστερούς έπεσε ο κλήρος να γίνουν οι αρωγοί των απόκληρων του κόσμου, τη στιγμή που οι "ένθεοι" ( πού είναι η εκκλησία;) επιλέγουν το ρόλο του Πόντιου Πιλάτου.
Ουαί υμίν ....

Όσοι από μας, ψηφοφόροι της αριστεράς,

νιώθουμε τους ξένους σαν απειλή που πρέπει να αντιμετωπισθεί εν τη γενέσει της,

νιώθουμε ανακούφιση που οι δυνάμεις καταστολής γκρεμίζουν τις παράγκες τους (χωρίς να νιαζόμαστε, ουσιαστικά, γιατί δημιουργήθηκαν αυτές οι παράγκες και για το αύριο αυτών των, μην το ξεχνάμε, ανθρώπων),

λέμε "επιτέλους", όταν εξαφανίζονται από το Κέντρο (χωρίς να μας λένε ή να νιαζόμαστε πού τους πήγαν),

επικροτούμε τις θέσεις και τις πρακτικές του "αυγού του φιδιού",

ας φέρουμε τον εαυτό μας στη θέση τους και στη θέση τόσων εκατομμυρίων συμπατριωτών μας, όπου γης,

και ας ψαχθούμε....


Κάποιοι μιλάνε για ποσόστωση.
Να παίρνουμε όσους αντέχει η οικονομία μας, ξέροντας και οι ίδιοι ότι αυτό είναι ουτοπικό, ανεφάρμοστο.
Δεν είναι δυνατόν αυτούς, τους χιλιάδες, -που δεν έχουν να χάσουν παρά τα δεσμά τους, που τους οδηγούν στη "γη της επαγγελίας" ο πόλεμος, η πείνα, η ξηρασία- να τους ελέγξει οποιαδήποτε κατασταλτική μηχανή ή οποιαδήποτε νομική λογική ποσόστωσης.
Εκτός αν, αλά Μπερλουσκόνι,  γεμίσουμε το Αιγαίο και τα σύνορα με πτώματα.
Ο θάνατός σου, η ζωή μου.

Αυτή, ναι, είναι ...αποτελεσματική μέθοδος εξαφάνισης της "απειλής".